Tenenkrommend

Wat een onlogisch verhaal, met een clou waar de schrijver het zichzelf echt te makkelijk heeft gemaakt. De zogenaamd onweerstaanbare vrouwelijke hoofdpersoon is een kirrend wicht dat elk kwartier omslaat van ‘ik hou van je, ik ben niets zonder jou!’ naar ‘ik haat je, ga weg uit mijn leven!’. Zo oppervlakkig en tenenkrommend. De mannen zijn stoere helden die vol zijn van hun eigen prestaties, de vrouwen zijn decorstukken, niet eens ironisch bedoeld door de schrijver.
Best leuk, de ‘schrijflesjes’ aan het begin van elk hoofdstuk. Maar de schrijver kan er zelf ook nog wel wat gebruiken, zoals dat je in een dialoog niet voortdurend elkaars naam hoeft te zeggen. 'Nou, Marcus, ik zal je eens even vertellen hoe het zit, Marcus.' Mijn vriend en ik doen het nog weleens gekscherend na, 'Nou Kim, ik zal de tomaten eens gaan snijden, Kim!', maar dat lijkt me niet hoe je als schrijver herinnerd wil worden. Ook pijnlijk: het verhaal gaat inhoudelijk over een bestseller, een boek waar elke schrijver jaloers op zou zijn. Maar als er daaruit dan geciteerd wordt, denk ik: dit zou op de Schrijversvakschool direct afgeschoten worden. Kortom: ik snap de trend niet.