Een lege huls met een fraaie omslag

Bloedbanden van Magdalen Nabb springt gelijk in het oog door de prachtige kaft. Het is fotograaf Alami uitstekend gelukt om de Italiaanse stad Florence succesvol te vangen in zijn lens. Er is niet zonder reden gekozen voor deze cover, Florence is sinds 1975 de thuisbasis van schrijfster Magdalen Nabb die oorspronkelijk van Engelse afkomst is. Naast succesvol misdaadauteur is zij tevens verdienstelijk kinderboekenschrijfster. Bloedbanden is mijn eerste kennismaking met deze Italiaans georiënteerde dame van naam.

In Bloedbanden krijgt politiechef Salvatore Guarnaccia een spraakmakende ontvoeringszaak onder zijn hoede. Een misdadigersbende heeft gravin Olivia Brunamonti gekidnapt en eist een flinke som losgeld. Met man en macht probeert Guarnaccia de zaak tot een goed einde te brengen, maar dat is niet eenvoudig. De dochter van de Gravin lijkt niet erg gemotiveerd om haar moeder weer veilig thuis te krijgen, zeker niet als ze daar haar vermogen voor moet aanspreken…

Bloedbanden is een typisch boek. Enerzijds heeft het hele aardige elementen, maar tegelijkertijd valt het ook zwaar tegen. Tijdens het lezen van Bloedbanden is het al snel duidelijk dat Nabb zich niet veel aantrekt van ‘conventionele’ regels of structuren. De meeste schrijvers maken een keuze tussen het schrijven in de eerste of in de derde persoon. Nabb niet, die gebruikt beide vormen. De ontvoerde gravin vertelt haar eigen verhaal in de ik-vorm en de rest van het verhaal ontvouwt zich in de derde persoon. Dat is apart en origineel, dus in dat opzicht een pluspunt. In haar verhaal neemt Nabb het ook niet zo nauw met de tijden. Heden en verleden lopen door elkaar heen. Op zich is dit niets vreemds, er zijn meerdere auteurs die de tegenwoordige- en verleden tijd door elkaar heen gebruiken en uiteindelijk in elkaar laten overvloeien. Het verschil is echter dat je bij die verhalen wel in de gaten hebt wanneer je leest in het heden of het verleden. In het boek van Nabb is dat niet het geval. Pas tegen het einde valt het kwartje en heb je door wanneer je in welke tijd leest/hebt gelezen. De overgang tussen de verschillende tijden is volstrekt niet merkbaar. Op zich ook een apart element, maar het komt ietwat stuurloos en niet goed doordacht over.

Van de plot zelf was ik niet erg onder de indruk. Het verhaal komt erg traag op gang en bevat nauwelijks tot geen spanning. Bloedbanden gaat meer over intermenselijke relaties en alles wat daarin mis kan gaan. Niets mis mee, maar van een detective verwacht je toch iets anders. De speurtocht naar de ontvoerde gravin kwam zeer langzaam op gang en de lezer werd hier amper bij betrokken. Geen ingenieuze inzichten, spannende aanwijzingen of nagelbijtende scènes waar de lezer deelgenoot van mag zijn. Dit komt de vaart en spanning in het verhaal niet ten goede. Wat er allemaal omgaat in het hoofd van inspecteur Guarnaccia blijft een groot raadsel. Hoe de beste man dan uiteindelijk toch de zaak weet op te lossen blijft een beetje in het midden zweven. Daarbij is de inspecteur ook geen man die je gemakkelijk in je hart sluit. Hij is neergezet als een vrij afstandelijk en in zichzelf gekeerd persoon. Mijn betrokkenheid bij het verhaal had hier duidelijk onder te lijden.

Wat Nabb wel weer goed doet is het opschrijven van het verhaal. Maar, wederom is gebleken dat de vaardigheid om de taal te bespelen geen garantie geeft voor een goed verhaal. Mooie zinnen kunnen niet camoufleren dat de plot niet bijster goed in elkaar zit. Bloedbanden is geen rond verhaal en blijft uiteindelijk toch een lege huls met een fraaie omslag. Jammer.