Geen winnaar

Er zijn in 2004 al heel wat boeken verschenen die het stempel ‘beste boek van het jaar’ hebben gekregen. Volgens Larry King is De dode slaapster van Phillip Margolin zeker weten ook zo’n boek. Maar zoals onze eigen oerhollandsche tv-persoonlijkheid Henny Huisman altijd zong bij de miniplaybackshow ‘er kan er maar één de winnaar zijn’. De nieuwste Margolin is dat wat mij betreft in ieder geval niet.

In De dode slaapster komt aan het gelukkige gezinsleven van Ashley Spencer abrupt een einde. Een gewetenloze seriemoordenaar dringt haar ouderlijk huis binnen en vermoordt haar vader en beste vriendin. Ashley zelf weet net op tijd aan de klauwen van de moordenaar te ontsnappen. Zwaar getraumatiseerd, maar vol goede moed krabbelt Ashley op en neemt haar leven weer in eigen hand. Haar moeder Terry is daarbij een grote steun. Na enig aandringen van Terry besluit Ashley te gaan studeren op de Oregon Academy, een school met faam onder leiding van de mooie maar koele Casey Van Meter. Alle lichten lijken weer op groen te staan en het geluk lacht Ashley toe. Maar dan komt haar moeder om het leven tijdens een bezoekje aan de Academy. Als ze een gesprek heeft met decaan Van Meter steekt iemand Terry neer. Ook decaan Van Meter komt niet ongeschonden uit de strijd. Ze raakt zo zwaar gewond dat ze in coma komt te liggen. Ashley die toevallig in de buurt wandelde, is de enige ooggetuige van de moordpartij. Ze heeft de dader betrapt met een bebloed mes in zijn handen. Het blijkt de beroemde schrijver (en tevens leraar op de Academy) Joshua Maxfield te zijn. Maxfield achtervolgt haar met het mes en Ashley weet ternauwernood aan het blinkende staal te ontsnappen. De politie arresteert Maxfield op basis van Ashley’s verklaring en even lijkt de rust in haar jonge leven weer teruggekeerd. Echter, tijdens het proces tegen Maxfield weet hij door middel van een slimme truc te ontsnappen. Vanaf dat moment is Ashley haar leven niet meer zeker en staat haar maar één ding te doen, vluchten…

Het lezen van De dode slaapster was voor mij een grote teleurstelling. Dit boek was het zesde dat ik van Margolin las en de kwaliteit lag beduidend lager dan bij zijn voorgaande werk. Spanning, verrassing, een snelle vertelstijl, het ontbrak allemaal in dit boek. De voorspelbare en ongeloofwaardige elementen stapelden zich lustig op, om over de langdradigheid maar niet te spreken. De bron van Margolin’s originaliteit lijkt in dit boek (tijdelijk) opgedroogd. Veel verder dan een ranzige dertien in een dozijn familiekwestie kwam hij dit keer niet en dat ben in niet van hem gewend. De Nederlandse titel vond ik wel zeer mooi en treffend gekozen. Dit compliment gaat echter niet naar Margolin, maar naar de uitgeverij.

Afgaande op de promotie omtrent de nieuwe Margolin ging ik er van uit dat de De dode slaapster een fantastisch boek moest zijn. Ik hoopte zelfs stiekem op een vijf sterren recensie. Ik kwam helaas niet verder dan twee. Eén positief puntje heb ik wel kunnen ontdekken. Een leuk detail dat me gelijk bij de eerste pagina’s opviel was het feit dat één van de hoofdpersonen de rol van advocaat en schrijver vervult, net als Margolin. Helaas was dit wat mij betreft gelijk ook het enige leuke detail in het hele boek. Een zeer magere opbrengst voor een toch meer dan gevestigd thrillerauteur.