Niet de beste rechtbankthriller ooit

De laatste onschuldige van Phillip Margolin verscheen in 1995 in Nederland. Margolin (zelf voormalig strafpleiter) schreef met dit boek een goed leesbare rechtbankthriller. De innerlijke strijd van een advocaat tussen eer en geweten weet hij op realistische en aangrijpende wijze weer te geven.

Advocaat David Nash heeft een geweldige reputatie als strafpleiter. Het OM vreest hem als geduchte tegenstander en de grootste misdadigers weten dat ze voor vrijspraak maar een ding hoeven te doen: David Nash inhuren als advocaat. Nash is keihard, eer en geld behoren tot zijn grootste drijfveren en van gewetenswroeging heeft hij nog nooit gehoord. Maar zelfs keiharde mensen kunnen breken. Na het vrijpleiten van een van moord verdachte schrijver (Tom Gault) begint David te twijfelen. Hij weet bijna zeker dat Gault schuldig is en zijn geweten begint aan hem te knagen. Als David vervolgens de verdediging van advocaat Larry Stafford op zich neemt kan hij zijn twijfels niet langer negeren. Stafford wordt verdacht van het vermoorden van undercoveragente Darlene Hersch. De bewijzen tegen Stafford stapelen zich op en Nash kan zich steeds moeilijker motiveren om vol in de verdediging te gaan. Het feit dat hij verliefd is geworden op de vrouw van Stafford helpt ook niet mee. Uiteindelijk laat hij de verdediging op een cruciaal moment versloffen en Stafford wordt veroordeeld. Weer slaan bij Nash de twijfels toe. Heeft hij een onschuldige naar de gevangenis gestuurd, of heeft hij voor het eerst van zijn leven goed gehandeld...

De laatste onschuldige is een prettig leesbaar boek dat een goed beeld geeft van de tweestrijd waar een advocaat soms in verzeild raakt. Kun je nog met jezelf leven als schuldige misdadigers door jouw toedoen weer de maatschappij in worden gestuurd? Hoe voel je je als advocaat als deze mensen weer de fout in gaan en schade toebrengen aan mens en maatschappij doordat jij ze hebt vrijgepleit? Is het mogelijk om je rechtvaardigheidsgevoel uit te schakelen en ‘gewoon’ je werk zo goed mogelijk te doen, ongeacht de soms desastreuze consequenties die dat heeft? Allemaal vragen waar de hoofdpersoon David Nash keihard tegenaan loopt. Toch had Margolin meer uit dit boek kunnen halen. De karakters en hun drijfveren zijn niet heel diepgaand uitgewerkt. Ook het gevecht in de rechtbank had wat vernuftiger en pittiger gekund. In de boeken van Grisham bijvoorbeeld komt dit element veel beter uit de verf. De beperkte uitwerking van de psychologie van de dader is echt een gemiste kans. Als Margolin zich hier wat beter in had vastgebeten, zou het boek veel meer diepgang hebben gekregen. De liefde tussen Nash en Jenny (de vrouw van Stafford) is wat voorspelbaar en ongeloofwaardig. Als mensen na slechts een enkele ontmoeting ‘van elkaar houden’ dan is dat een beetje kort door de bocht. De ontknoping van de plot is echter wel weer verrassend en beangstigend. Al met al is De laatste onschuldige een vlot en vermakelijk boek, maar niet de beste rechtbankthriller die ooit is geschreven.