Origineel en goed doordacht

‘De wraakoefening’ is de tweede ‘stand alone’ van Gold Dagger award winnares Val McDermid. Het boek leverde haar een nominatie op voor de WH Smith Thumping Good Read award en de beste recensie die een thriller ooit heeft gehad in de New York Times (in ieder geval tot 2001). En terecht, het boek leest lekker weg en heeft een origineel en goed doordacht plot.

Psychologe Fiona Cameron helpt de politie de dader op te sporen die een jonge vrouw heeft vermoord en verkracht. Na toepassing van analytische profielprogramma’s concludeert ze dat de verdachte Francis Blake onschuldig is. Een andere psycholoog die ook op de zaak zit, is een andere mening toegedaan. Hij passeert Fiona en dit leidt tot de arrestatie van Blake. Na een spraakmakende rechtszaak spreekt de rechter hem vrij. Door de negatieve publiciteit die zijn arrestatie en de rechtszaak met zich meebrengen, is Blake’s leven verwoest. Hij moet zijn leven weer zien op te pakken en heeft hiervoor een geheel eigen manier… Snel na de zaak Blake vindt de politie het levenloze lichaam van thrillerschrijver Drew Sand. De dader blijkt een moordscène uit Sands boeken exact te hebben geïmiteerd. Na de moord op Sand ontvangen verschillende beroemde thrillerschrijvers dreigbrieven. Een van die schrijvers is Kit Martin, de man van Fiona Cameron. Als de politie vervolgens nog twee trillerauteurs dood aantreft is de enige conclusie dat er een seriemoordenaar actief is die het op thrillerauteurs heeft voorzien en dat Kit Martin het volgende slachtoffer op zijn lijstje is…

Val Mc Dermid heeft met ‘De wraakoefening’ een knap boek geschreven. De speurtocht naar de dader op basis van psychologische analyses is intrigerend en boeiend. De plot is niet anders dan origineel te noemen. Een seriemoordenaar die thrillerauteurs vermoord op basis van de moordscènes in hun eigen boeken kom je niet elke dag tegen. Het uiteindelijke motief van de dader blijkt aan het einde van het boek niet zo voor de hand te liggen. Het ligt ingewikkelder dan je als lezer in eerste instantie kunt vermoeden. Het boek is vlot geschreven en geeft stof tot nadenken. Zouden moordscènes in boeken lezers die al op het randje balanceren daadwerkelijk kunnen inspireren om te moorden? Na het lezen van dit boek is daar geen eenduidig antwoord meer op te geven. In boeken is alles mogelijk, de fantasie en vertelkunst van schrijvers neemt je soms mee naar de meest duistere plekken. Verdorven geesten en satanische gruwelijkheden vormen de boventoon in menig spannend boek. Wat mij beangstigt is het feit dat in de echte wereld steeds vaker dingen gebeuren die zelfs de fantasie van schrijvers te boven gaat. Griezelen op de bank met je neus in een boek is leuk, het kan niet eng en spannend genoeg zijn. Maar, de gedachte dat sommige dingen inmiddels tot de échte realiteit behoren, maakt dat bepaalde plots wel erg confronterend zijn en een wrange smaak achterlaten. De plot in ‘De wraakoefening’ is daar een goed voorbeeld van.