Weinig ‘body’

Onlangs verscheen Een stille verdwijning van Jacqui Lofthouse bij Uitgeverij Cargo. Het is de tweede thriller van deze Engelse dame, die ook al de succesvolle roman De Maagdentempel schreef. Van deze roman was ik onder de indruk. Lofthouse wist een origineel verhaal te gieten in een pakkende en ‘eigen’ schrijfstijl. Ik was dan ook erg benieuwd hoe ze zich zou handhaven in het thrillergenre. Haar eerste thriller Een perfecte glimlach kreeg lovende recensies dus met hooggespannen verwachtingen begon ik aan Een stille verdwijning…

Kate is getrouwd, heeft een zoontje en haar leventje kabbelt rustig voort. Als ze na een sollicitatiegesprek naar huis gaat, ziet ze haar oude schoolvriendin Carrie lopen op het station. Er is weinig over van de vrolijke, elegante meid die Kate als haar hartsvriendin beschouwde. Carrie heeft een lege blik in haar ogen, ziet er slonzig uit en loopt Kate straal voorbij. Een beetje beduusd keert ze huiswaarts. In de daaropvolgende dagen laat de gedachte aan Carrie haar niet los en besluit ze de ouders van haar vroegere vriendin te bellen. Hierdoor komt ze er achter dat Carrie al een aantal jaar op de lijst van vermiste personen staat en misschien wel dood is. Maar Kate weet wat ze gezien heeft en gaat op onderzoek uit. Daarbij stuit ze op een andere schim uit haar verleden, haar ex-vriendje Seth. Alle oude gevoelens voor hem komen weer boven en zette haar hele wereld op zijn kop. Ze is niet meer zeker van haar huwelijk en begint zich enorm te irriteren aan haar man Paul. De twijfels over haar huidige leven en wat ze ermee aanmoet slaan in volle hevigheid toe als ze overspel pleegt met Seth. En dan is er nog het raadsel rondom Carrie waar het allemaal om begon…

Na veel wikken en wegen moet ik toch concluderen dat ik niet erg enthousiast ben over Een stille verdwijning. Het verhaal bevat geen originele elementen en kabbelt maar voort. Spanning en vaart zit er daardoor niet in en ook de karakters zijn niet bijster interessant. Het kind Oscar is een razend vervelend ventje dat bij het minste of geringste een hysterische huilbui inzet als hij zijn zin niet krijgt. Aan de manier waarop zijn ouders daarmee omgaan heb ik me mateloos geïrriteerd. Hoofdpersoon Kate is een ingedutte huisvrouw die nostalgisch mijmert over het verleden en daarmee haar toekomst verwaarloost. Dan de verhaallijn rondom de spoorloos verdwenen Carrie. Je kunt al vrij snel op je klompen aanvoelen wat er aan de hand is, alleen heeft Lofthouse bijna een heel boek nodig om naar de ietwat vergezochte, gekunstelde ontknoping toe te werken. Hierdoor was het soms moeilijk om mijn aandacht er bij te houden.

Qua schrijfstijl valt er niets op aan te merken. Het boek leest makkelijk weg, maar heeft weinig ‘body’. In ieder geval niet genoeg om mij in vuur en vlam te zetten op de manier zoals Lofthouse dat wel lukte met De Maagdentempel. Ik ben van mening dat Lofthouse meer in huis heeft dan ze met Een stille verdwijning heeft laten zien. Een gemiste kans dus en daarom voor mij niet meer dan 2 sterren waard.