Niet boeiend

Na het lezen van de boeken In het koude ochtendlicht en Sterker dan de dood was ik gecharmeerd van de schrijfstijl van Manda Scott. Met de verwachting dat Engelbewaarder minstens van hetzelfde kaliber zou zijn, verheugde ik me erg op het boek. Helaas, in het geval van Manda Scott is drie keer geen scheepsrecht. Twee goede boeken staan niet garant voor een derde knaller. Engelbewaarder kon mij op verschillende fronten niet boeien.

In Engelbewaarder speelt rechercheur Orla McLeod één van de hoofdrollen. Deze geharde tante is getraumatiseerd door een gebeurtenis uit het verleden waarbij haar vader en broer omkwamen. In alles wat ze doet draagt ze dit grote verlies met zich mee. Tijdens een undercover operatie wordt haar partner op brute wijze vermoord en verliest ze zelf ook bijna het leven. Het negenjarige jongetje Jamie redt haar echter op het nippertje van de dood. Vanaf dat moment ontstaat er een stilzwijgende band tussen de twee. Orla stelt alles in het werk om Jamie te beschermen en hem het leven te bieden waar een jongetje van negen recht op heeft. Dit blijkt moeilijk te combineren met haar diepe wens de moordenaar van haar partner te vinden en zich te wreken.

Engelbewaarder heeft alle elementen van een goed boek in zich, Manda Scott weet het er alleen niet uit te toveren. Vanaf de eerste pagina’s valt de lezer plompverloren binnen in een crisissituatie, zonder dat duidelijk is wat er precies aan de hand is. Na wat smijten met namen, wat rondvliegende kogels en de welbekende lijken kabbelt het boek verder. Spanning of enige andere échte emotie zit er wat mij betreft niet in. Een aantal karakters blijkt behoorlijk getraumatiseerd, maar de uitwerking van het hoe en waarom blijft grotendeels achterwege. De lezer krijgt een helikopterview van het plot, maar heeft te weinig achtergrondinformatie om het geheel duidelijk in kaart te brengen. De beschrijvende schrijfstijl en de oppervlakkige uitwerking van de karakters maakt het meeleven en meevoelen met de hoofdpersonen er niet makkelijker op. Jammer, want in Sterker dan de dood en In het koude ochtendlicht laat Scott zien dat ze het wel kan. Deze boeken kenmerken zich juist door goed uitgewerkte sterke karakters. Het feit dat de helden veelal lesbische vrouwen zijn werkt verfrissend. Als Scott in Engelbewaarder de moeite had genomen om de potentieel interessante karkaters, hun verleden en hun relatie tot anderen beter uit te werken, had het haar andere twee boeken zeker kunnen evenaren. Nu is boek wat mij betreft echt een gemiste kans. Het gekke is wel dat ondanks het gebrek aan spanning, samenhang en een verrassend plot, je het boek toch niet weglegt. Scott’s schrijfstijl is blijkbaar vlot genoeg om de lezer toch 310 pagina’s lang enigszins bij de les te houden. Dat is knap en levert haar toch nog twee sterren op.