Een veelbelovende eersteling

Met Het laatste uur won de Franse debutant Christophe Dufossé in 2002 de Prix du premier roman. Het beklemmende en goed geschreven boek is veelbelovend voor een eersteling. Als Dufossé alle mitsen en maren nog wat weet aan te passen voorzie ik een grootse toekomst voor hem.

In Het laatste uur wordt een middelbare school opgeschrikt door de zelfmoord van een van haar docenten. Tijdens een les aan klas 3F springt hij uit het raam en valt te pletter. Collega docent Pierre Hoffmann ziet zich genoodzaakt de lessen geschiedenis en aardrijkskunde aan 3F voort te zetten. Meteen bij zijn eerste kennismaking met de klas lopen de rillingen hem over zijn lijf. Al snel vermoedt hij dat de zelfmoord van zijn collega zeker niet is voorkomen door klas 3F, misschien hebben zij hem wel het spreekwoordelijke laatste duwtje gegeven. Na wat vreemde telefoontjes en een luguber pakketje weet Duffosé zeker dat zijn nieuwe pupillen van vreemde makelij zijn. Op een avond achtervolgt hij de groep en ontdekt dat ze rare bijeenkomsten houden op een geheime plek. Hij ontdekt dat de cohesie van de groep een doel op zich blijkt te zijn en iedereen die zich daaraan wil onttrekken, verkeert in groot gevaar…

Het laatste uur is geen dertien in een dozijn boek. Op zich al een knappe prestatie van Duffossé. Hoewel in het grootste gedeelte van het boek niet duidelijk is welke weg het verhaal in slaat, is dat grotendeels geen storend element. De zinnen van poëtisch en filosofisch allure zijn al een verhaal op zich en een streling voor het oog. Naarmate het boek vordert begint deze retoriek echter afbreuk te doen aan het verhaal. Zoals collega Miranda al in haar recensie schreef, zorgt de overkill aan ‘moeilijk gedoe’ er soms voor dat de boodschap de lezer niet goed bereikt. Het doet op een gegeven moment zelfs afbreuk aan het boek en maakt het moeilijk om ‘in’ het verhaal te blijven. ‘La grande finale’ had Duffosé wat beter uit kunnen werken. Wat hij in de rest van het boek teveel aan literaire bombarie voorschotelt, ontbeert de ontknoping. Het toch wat afgeraffelde einde leek meer op een mededeling dan een waardige afsluiting die paste bij de rest van het boek. Dit kwam de geloofwaardigheid niet ten goede. Duffosé lijkt in dit boek het gebruik van ‘mooie’ taal meer prioriteit te geven dan de plot. Als hij deze twee elementen in zijn volgende boek wat meer in evenwicht weet te brengen, levert dat hem bij een volgende recensie zeker een ster extra op.