Geschiedenis en heden gaan hand in hand

De IJslandse auteur Arnaldur Indridason heeft inmiddels twee boeken op zijn naam, Noorderveen en Moordkuil. Met beide titels won hij de ‘Glazen sleutel’, de prijs voor de beste Scandinavische misdaadroman. Reden genoeg dus voor uitgeverij Signatura om beide boeken in een Nederlandse vertaling uit te brengen. Het feit dat deze misdaadauteur een Scandinavisch juweeltje is gebleken, gekoppeld aan de enthousiaste reacties van collega Ine en Miranda, maakten dat ik Moordkuil niet aan me voorbij kon laten gaan.

Moordkuil begint met de vondst van een mysterieus lijk in een bouwput. Al snel blijkt dat het lichaam zeker tientallen jaren oud moet zijn. Na onderzoek van de botten is er maar één conclusie mogelijk: het slachtoffer is door een misdrijf om het leven gekomen. Inspecteur Erlendur en zijn team zetten alles op alles om de identiteit van het slachtoffer te achterhalen. Gaandeweg het onderzoek stuiten ze op een gruwelijk en zorgvuldig bewaard familiegeheim. Soms is het beter om de doden te laten rusten…

Mijn kennismaking met het werk van Indridason is niet tegengevallen. Toch ben ik iets minder enthousiast dan mijn collega’s die het boek allebei met vijf sterren waardeerden. Het verhaal is goed geschreven en Indridason weet heden en verleden op een knappe manier naadloos in elkaar te schuiven. De triestheid druipt van het boek af en houd je als lezer het hele verhaal in de greep. Enige gêne en schuldgevoel is niet misplaatst op de momenten dat Indridason de lezer getuige laat zijn van de gruwelijke mishandelingen van één van de hoofdpersonen. De machteloosheid is groot, je mag alleen maar toekijken en kunt niets doen. Huiselijk geweld krijgt door dit boek een gezicht en de desastreuze gevolgen ervan voor een mensenleven beschrijft Indridason zeer treffend via één van de hoofdpersonen als ‘moord op een ziel’.

Op het gebied van spanning scoorde het boek wat mij betreft wat lager. Omdat geschiedenis en heden hand in hand door het boek gaan, blijft er weinig te raden over. Niet alles wordt verklapt, maar je kunt als lezer wel op je klompen aanvoelen hoe de ontknoping in elkaar steekt.
De uitdieping van de karakters was wel weer uitstekend gedaan. Het gebruik van een tweede verhaallijn om inspecteur Erlendur een gezicht te geven, getuigt van originaliteit en gevoel voor sfeer. Erlendur communiceert als het ware openhartig met de lezer via zijn comateuze dochter. Ook de andere hoofdpersonen zijn stuk voor stuk krachtig getypeerd. Meeleven met het verhaal en zijn hoofdrolspelers gaat hierdoor als vanzelf.
Tot slot nog een compliment voor de vormgeving van de kaft. De ietwat schimmige cover sluit naadloos aan bij de uitstraling en sfeer van het verhaal. Dan rest mij nog het eindoordeel te vellen: vier dikke sterren!