Lezersrecensie
Smaakt naar meer
Flora McKenzie is opgegroeid op een eiland in het hoge noorden van Schotland. Zo'n eiland waar de tijd lijkt stil te staan, waar moeder natuur nog volop aanwezig is. Dat wordt allemaal heel gedetailleerd omschreven, waardoor je het idee hebt even op vakantie te zijn. Het is echter ook een eiland waar iedereen alles van elkaar weet.
Na het overlijden van haar moeder, vertrekt Flora naar de grote stad. Ze kan aan de slag als een van de zoveel juridisch medewerkers bij een groot Londens advocatenkantoor. Haar baas Joël ziet ze heel erg zitten, maar voor hem is zij gewoon een anonieme medewerkster. Echt zo'n een arrogante Amerikaanse advocaat. De steenrijke Colton Rogers meldt zich op het advocatenkantoor met een probleem dat hij heeft met de bewoners van het eiland. Men wil een windmolenpark bouwen in zee, precies voor het stuk waar Colton een resort laat bouwen. Laat dat nu net het eiland zijn waar Flora vandaan komt. Het is dan ook Coltons wens dat zij zijn zaken behartigd, ondanks dat zij eigenlijk geen echte advocaat is. Met tegenzin besluit Flora terug te gaan naar haar geboortegrond. Een warme hereniging met haar broers, vader en de eilandbewoners zit er niet in.
Gaandeweg kom je te weten, waarom het allemaal zo stroef loopt. Flora vindt afleiding in het kookschrift van haar moeder. Ze stort zich op het koken en bakken van de recepten. Je krijgt er spontaan honger van. Om de bewoners voor zich te winnen komen Colton en Flora tot een gezamenlijk plan. Een vervallen pand in het dorp wordt omgetoverd tot een pop-up shop met lokale producten.
Ondertussen moet Flora ook het gesprek aan gaan met haar familie. Niet alleen Flora draagt de nodige last met zich mee. Ook haar broers en haar vader hebben zo hun eigen problemen. En dan besluit ook Joël om naar het eiland te komen. Je leert hem ook steeds beter kennen. Hij blijkt ook een niet bepaald rooskleurig verleden te hebben en dat zie je terug in zijn gedrag. Dat wordt in een paar hoofdstukken aangehaald, maar dat had misschien wel wat meer mogen zijn. Al in het eerste hoofdstuk weet je dat Flora een flinke crush op Joël heeft, dus denk je ook te weten hoe dat afloopt. Maar niets is minder waar. Op het eiland leert Flora ook nog Charlie kennen. Ik was #teamjoel, maar het blijft tot het einde spannend of het wat wordt of niet.
Café Zon en Zee was mijn eerste kennismaking met schrijfster Jenny Colgan. Dit zal zeker ook niet het laatste boek zal zijn, dat ik van haar zal lezen. Wat heb ik hiervan genoten. Het is echt een heerlijke feelgood roman. Het is een ideaal boek om juist nu in deze tijd te lezen. Je waant je op vakantie op het eiland door de gedetailleerde omschrijvingen van de omgeving. Het leest lekker weg en bevat ook de nodige humor.
Na het overlijden van haar moeder, vertrekt Flora naar de grote stad. Ze kan aan de slag als een van de zoveel juridisch medewerkers bij een groot Londens advocatenkantoor. Haar baas Joël ziet ze heel erg zitten, maar voor hem is zij gewoon een anonieme medewerkster. Echt zo'n een arrogante Amerikaanse advocaat. De steenrijke Colton Rogers meldt zich op het advocatenkantoor met een probleem dat hij heeft met de bewoners van het eiland. Men wil een windmolenpark bouwen in zee, precies voor het stuk waar Colton een resort laat bouwen. Laat dat nu net het eiland zijn waar Flora vandaan komt. Het is dan ook Coltons wens dat zij zijn zaken behartigd, ondanks dat zij eigenlijk geen echte advocaat is. Met tegenzin besluit Flora terug te gaan naar haar geboortegrond. Een warme hereniging met haar broers, vader en de eilandbewoners zit er niet in.
Gaandeweg kom je te weten, waarom het allemaal zo stroef loopt. Flora vindt afleiding in het kookschrift van haar moeder. Ze stort zich op het koken en bakken van de recepten. Je krijgt er spontaan honger van. Om de bewoners voor zich te winnen komen Colton en Flora tot een gezamenlijk plan. Een vervallen pand in het dorp wordt omgetoverd tot een pop-up shop met lokale producten.
Ondertussen moet Flora ook het gesprek aan gaan met haar familie. Niet alleen Flora draagt de nodige last met zich mee. Ook haar broers en haar vader hebben zo hun eigen problemen. En dan besluit ook Joël om naar het eiland te komen. Je leert hem ook steeds beter kennen. Hij blijkt ook een niet bepaald rooskleurig verleden te hebben en dat zie je terug in zijn gedrag. Dat wordt in een paar hoofdstukken aangehaald, maar dat had misschien wel wat meer mogen zijn. Al in het eerste hoofdstuk weet je dat Flora een flinke crush op Joël heeft, dus denk je ook te weten hoe dat afloopt. Maar niets is minder waar. Op het eiland leert Flora ook nog Charlie kennen. Ik was #teamjoel, maar het blijft tot het einde spannend of het wat wordt of niet.
Café Zon en Zee was mijn eerste kennismaking met schrijfster Jenny Colgan. Dit zal zeker ook niet het laatste boek zal zijn, dat ik van haar zal lezen. Wat heb ik hiervan genoten. Het is echt een heerlijke feelgood roman. Het is een ideaal boek om juist nu in deze tijd te lezen. Je waant je op vakantie op het eiland door de gedetailleerde omschrijvingen van de omgeving. Het leest lekker weg en bevat ook de nodige humor.
1
Reageer op deze recensie