Aankutten tot de max

De frustraties vliegen je om de oren in het grote anti-hipsterboek Aankutten van Anouk Kemper. Samen met Suzette Hermsen en Lianne Marije Sanders sprak ze eerder al, in het boek Zeik niet zo (2017), haar ongenoegen uit over de verwende millennials, die al zeiken en zeurend langs ’t IJ paraderen. Op hilarische wijze analyseerden ze hun eigen falen en succesmomenten in het leven, oftewel: de alledaagse beslommeringen, waarmee iedere dertiger op zijn of haar beurt dealt. Zo stellen ze in dit laatstgenoemde boek wat ze verwachtten van hun leven (‘Vet veel geld op de bank’) en wat ze nu daadwerkelijk bezaten op dertigjarige leeftijd: (‘Een studieschuld en een oude vieze studentenbank’). Ook dit keer neemt Kemper geen blad voor de mond en al vloekend laat ze haar ongenoegen blijken via haar extraverte hoofdpersonage Alex Kroon. 

Het is geen lieverdje, die Alex Kroon. Al in het eerste hoofdstuk maken we kennis met een van de grootste zuurpruimen die er rondlopen in onze hoofdstad. Alex beschouwt haar leven als een aaneenschakeling van verkeerde keuzes. Haar relatie met de knappe Ilias zit in een sleur, haar beste vriendin Soraida zit – tot grote ergernis van Alex – onder de plak bij haar man en is niet meer te herkennen als ‘zichzelf’, haar beste vriend Paul heeft door zijn grote succes als cabaretier geen aandacht meer voor haar, haar ouders gaan ineens ‘experimenteren’ en haar huidige werkgever blijkt erg handtastelijk te zijn. Al deze kwellingen op haar pad leiden ertoe dat Alex verslonst, alleen en werkloos op de bank komt te zitten, terwijl de scheldkanonnades vrolijk doorgaan.  

Nee, happy word je er niet bepaald van, maar dat lijkt ook niet de bedoeling te zijn van Kemper. De auteur lijkt eerder een ongepolijst beeld te willen schetsen van onze huidige generatie, die struggelt met de hoge verwachtingen van zichzelf. Een goed toonbeeld is Alex niet, maar evenmin is zij iemand met wie veel millennials zich kunnen identificeren. Natuurlijk valt het leven soms niet mee en zou je iemand wel iets aan kunnen doen vanuit frustratie. Alex is echter zo’n persoon die hier ook naar handelt en niet schuw is van geweld of van mentale mishandeling (van haar vriend Ilias, om maar iemand te noemen). Daarbij is ze ook erg direct en vallen al haar woorden – te pas en te onpas – uit haar mond. Moedig, fel én grappig is Alex zeker, maar ze komt bovenal nogal onsympathiek over. Opvallend is dat de mensen met wie ze zich omringt, het tegenovergestelde karakter lijken te hebben. Zo heeft Alex een iets te enthousiaste flierefluiter van een zus, kletsgrage ouders, lieve vriendinnen en geliefde en een immer positieve gay best friend. Hoewel de communicatie tussen Alex en de zojuist genoemde personen niet helemaal soepel verloopt, levert deze wél vaak hilarische situaties op. Bij menige sneer van Alex, die welgemeend en recht uit haar hart lijkt te komen, moet je toch hardop grinniken. En vooruit, een béétje medelijden krijg je wel met Alex… 

Door de vlotte schrijfstijl van Kemper blijf je doorlezen. Het getier van Alex – haar laatdunkendheid – doet sterk denken aan de eveneens grove bewoordingen van Herman Brusselmans en Dimitri Verhulst. Met zo’n anti-hoofdpersonage is één ding zeker: er valt continu iets te beleven. En dat is eigenlijk ook het meest tragikomische van dit boek. Langzaam maar zeker gaat Alex ten onder aan haar eigen onmacht om haar leven naar haar hand te zetten. Door eerlijk – en daarmee dus ook erg hard – te zijn naar haar omgeving, komt ze alleen te staan. Door Alex’ acties word je – ongeacht hoe oud je bent – aan het denken gezet over de invulling van je eigen leven en over volwassen worden. Wanneer ben je nu echt ‘volwassen’? En hoe doe je dat, volwassen worden? Daarop krijg je geen antwoord, maar naast veel humor, geeft dit boek je wel enig inzicht over de gevolgen van je handelingen.