Over de doden niets dan goeds

In Een teken van leven biedt Marion Bloem een intiem inkijkje in haar leven. In deze nieuwe roman verhaalt Bloem over de dierbaren die ze gedurende haar leven is verloren. Van haar vroegere buurmeisje tot alle grootouders tot het nog prille verlies van haar eigen zus. De dood van haar zus is de aanleiding geweest voor dit door verdriet getekende levensverhaal. Voor je je aan dit boek gaat wagen, moet je jezelf één belangrijke vraag stellen: ben je geïnteresseerd genoeg in het leed van deze ene ‘vreemde’, deze ene schrijfster om je door een heel boek vol verdriet te sleuren?  

Heb je op de vorige vraag bevestigend antwoord gegeven, dan kan dit boek voor jou een bron van herkenning zijn. Helaas krijgen we namelijk allemaal met de dood te maken of komt het voor dat de dood heel nabij was. Bloem koos ervoor om al die treurige momenten – al die overleden mensen, al die tergende ziektes die om de hoek kwamen kijken - in één boek samen te nemen. Het is de vraag wat voor lezer Bloem hiermee poogde te trekken. Ze putte al uit haar eigen levenservaringen om Geen gewoon Indisch meisje op papier te zetten, maar zo ernstig als Een teken van leven was dat nog lang niet. In Een teken van leven is de rode draad voornamelijk de opsomming van vervelende gebeurtenissen uit het leven van Bloem zelf. Niet heel veel van die gebeurtenissen zijn ‘interessant’ te noemen, al die familieleden die vluchtig worden genoemd, blijven al zeker niet in het geheugen hangen. Het boek is wellicht een mooi ‘geheugensteuntje’ voor Bloems grote Indische familie, maar als lezer weet je je geen raad met al die gefragmenteerde herinneringen aan een jeugd waarin we ons maar moeilijk kunnen inleven.  

In het boek heeft Bloem mogelijk al haar memoires genoteerd om een laatste eer aan haar zus te betonen. Jammerlijk genoeg voelde Bloem de behoefte om het verhaal op te smukken met platte passages, zoals de vrijpartij met haar man waarin ze hem hijgend – ‘in het uur van ons erotisch plezier’ - toefluistert: ‘Als je het nu laat gaan word ik zwanger’. Te veel details, mevrouw Bloem. Vanaf dat moment lijken die schunnige passages er nog meer uit te springen en beginnen ze op je zenuwen te spelen. Het noemen van namen, plaatsen en gebeurtenissen duurt maar voort en langzaamaan begin je erover na te denken wat die er allemaal toe doen.  

Hoewel de inhoud niet voor iedereen even aantrekkelijk en interessant zal zijn, is de schrijfstijl zeker noemenswaardig te noemen. Bloem is een literair talent als we het hebben over de vlotte wijze waarop zij een verhaal kan uiten. Dit is ‘geen gewoon verhaal’, maar Bloem zal in ieder geval niets uit haar verleden verbloemen.