Als muziek in de oren?

J.M. Barrett geeft haar lezers precies wat ze kunnen verwachten met zo’n cheesy titel als Het lied van mij & jou. Barrett mixte enkele ingrediënten van een liefdesroman (jonge vrouw, onzeker over werk, huisvesting en liefde met een ietwat eigenaardige familie) en stopte er een vleugje nieuwigheid bij (vrouwelijke protagonist is een harpiste en heeft een lesbische best friend). Ondanks de voorspelbaarheid en de zeer geromantiseerde beschrijvingen, is het boek uiteindelijk vermakelijk én bovendien leerzaam. Iedere lezer zal zich namelijk wel aangetrokken voelen tot één van de vele – tevens zeer weinigzeggende, algemeen bekende - ‘levenswijsheden’ waarmee de schrijfster strooit. 

Wie al vele chicklits en romans heeft versleten, zal enkele opstartproblemen ondervinden bij het lezen van Het lied van mij & jou. Al op de eerste bladzijde worden we overstelpt met de zwijmelachtige zinnen van een ik-figuur die dezelfde life issues heeft als alle romanpersonages die haar voorgingen. Zoë Witt is inmiddels een 34-jarige vrouw met een onzekere relatie (lees: affaire). Al vijf jaar sukkelt ze achter de bijna 50-jarige Ross aan, een arts met vrouw én puberzoon. Ook haar carrière staat op een laag pitje. Door haar paniekaanvallen heeft Zoë nooit de kans gekregen om in grote concertzalen te schitteren. Ze slijt haar dagen met het vermaken van patiënten in een hospice en begeleidt hen met de geruststellende klanken die uit haar harp komen. De patiënten worden stuk voor stuk goede vrienden voor wie ze zich één laatste keer wil inzetten. Een van deze patiënten, de hoogbejaarde June, vertelt Zoë over haar grote liefde van voor WOII die ze nooit meer heeft teruggevonden. Zoë besluit op zoek te gaan naar June’s verloren liefde en ontdekt zo zelf meer over de liefde. Niet alleen is Zoë de bemiddelaar tussen de patiënten, maar ook tussen haar lesbische vriendin Lex en haar nieuwe verovering, haar broer Tom en de leuke dierenarts Abi en haar eigen vader en haar stiefmoeder (Vreselijke Tina).

Dit verhaal had tot diepere inzichten kunnen leiden á la Eten, bidden en beminnen van Elizabeth Gilbert – waarin eveneens de zoektocht van een jonge vrouw centraal staat – als er niet zo’n sausje (noem het gerust grote, dikke klodders) van extreme zoetigheid overheen was gegooid. De ietwat melodramatische woordkeuzes maken van Zoë een aanstelster. Naarmate je steeds meer dingen over haar te weten komt – de traumatische dood van haar moeder en de weinige steun van haar vader – begin je te begrijpen waarom ze haar knappe arts niet wegjaagt. Toch is de continue aanwezigheid van Ross ergerlijk te noemen. Vooral omdat er een veel leukere man om de hoek komt kijken en Zoë hem niet eens ziet staan.

Wie door de zeer sterk geromantiseerde schrijfstijl heen kijkt, ziet dat het verhaal ook rijk is aan een hoeveelheid van gebeurtenissen. De lezer wordt continu geboeid door de introductie van nieuwe personages, met elk een uniek karakter, en nieuwe plekken. Het tempo neemt steeds meer toe, terwijl er meer verhaallijnen bijkomen. Zo ga je je als lezer afvragen of Zoë’s beste vriendin Lex eindelijk met haar droomvrouw in het huwelijksbootje zal stappen en of haar broer Tom de eindeloze reeks modelachtige meisjes kan inruilen voor één serieuze relatie. Door alle opdoemende open vragen wil je niets liever dan doorlezen en ga je je afvragen op wie de titel betrekking heeft. ‘Het lied van mij & jou’, staat dat voor Zoë of…?