Kiloknaller met magere inhoud

Nummer 76: Hij schreef te weinig boeken. Hoe ironisch de titel van de vermaarde – en door sommigen gehekelde – schrijver Herman Brusselmans (1957) ook is, de inhoud zal het tegenovergestelde bewijzen. De vrijpostige schrijver staat erom bekend in zijn boeken zijn medemens op de meest vunzige, brutale en grove manier belachelijk te maken en te krenken met een grote dosis (zelf)spot. Brusselmans heeft zijn pen nu wederom in dezelfde inkt gedoopt en medeschrijvers (o.a. Lize Spit) en mensen met een ziekte krijgen ervanlangs. Nieuw zijn de ellenlange passages, de ziekelijk lange woordenstroom aan woorden over de kwaaltjes van het ouderdom en het gebrek aan zinnige bezigheden en inspiratie.

‘Brusselmans heeft een nieuwe vriendin’. ‘Brusselmans toont zijn nieuwe vriendin’. ‘Herman Brusselmans vindt liefde bij 24-jarige studente.’ Omstreeks september 2016 was de nieuwe relatie van Brusselmans wereldnieuws. De schrijver – op zijn hoede na een eerdere relatie met een 25-jarige – zei liever niets los te willen laten over zijn nieuwe aanwinst in de liefde (‘Mijn nieuwe vriendin zit evenmin op de media-aandacht te wachten’). Daar is de schrijver duidelijk op teruggekomen. Zijn nieuwe, jonge vriendin Lena – ze is 34 lentes jonger dan Brusselmans – wordt min of meer opgevoerd als Brusselmans grote muze in Hij schreef te weinig boeken. Niet alleen op liefdesgebied krijgt Brusselmans te maken met concurrenten die hem onzeker maken, maar ook in het literaire circuit moet hij zich staande houden tegenover jonge zielen. In Hij schreef te weinig boeken legt de schrijver zijn ziel bloot en daar moet zijn rock-‘n-roll imago voor inboeten. De Vlaamse auteur klinkt als een verbeten oude man. Zo is de precisering van details in zijn seksleven (incl. beantwoording op de vraag of hij is klaargekomen) niet alleen TMI (Too Much Information) voor de lezer, maar het komt nogal sneu over.

Uiteraard komt de lezer niet alleen te weten hoe vaak de schrijver aan zijn trekken komt, maar is er ook ruimte voor andere vrouwen. Zo gaat Brusselmans regelmatig eten bij zijn ex-vrouw Tania, met wie hij er een goede vriendschap op nahoudt. Data en tijden zijn daarnaast een relatief begrip. Brusselmans lijkt op chronologische wijze zijn dagen te beschrijven, maar de lezer raakt totaal verward doordat de realiteit wordt aangevuld met ogenschijnlijk fictieve gebeurtenissen en beschrijvingen. Het is daardoor een hele kunst om de 832 bladzijden – waarin woorden aaneen gebreid zijn in Quentin Tarentino snelheid – te lezen, zonder dat je als lezer ook maar één pauze wordt gegund. Het feit dat Brusselmans de letters zo gemakkelijk uit zijn mouw schudt, verdient enkel en alleen complimenten. De auteur mag zijn pagina’s dan tot de nok toe vullen met een grote hoeveelheid aan woorden, het is verrassend hoe vlot zijn boek leest en hoe scherp iedere dialoog is geschreven: rake woorden worden als pingpongballetjes heen en weer gekaatst.

Ondanks het vlotte leestempo, de rake dialogen en het ongelooflijke schrijftalent dat van de pagina’s afstraalt, moet je als lezer wel héél gemotiveerd zijn om deze kiloknaller (het boek weegt maar liefst 1 kilo) te willen lezen. Het grote probleem met dit boek is dat er geen echt verhaal in zit. Het algemene opbouwschema, waarin een conflictkwestie leidt tot een climax en langzame verbetering van het probleem, is losgelaten en er wordt niets tegenover gezet. Het is een te lang relaas van een schrijver die alle kenmerken van een writer’s block vertoont en op zeikerige toon over het leven praat. Het is te hopen dat Brusselmans zich minder op zijn verafgoding richt en nadenkt over de zinvolheid die hij zijn eerdere boeken meegaf, voordat hij zijn tachtigste roman voltooit.