Doordrenkt met dramatiek

Mijn zomers aan zee van Tracy Rees is dat ene boek dat je hoopt mee te nemen op vakantie: een heerlijke roman waarmee je je op de bestemming van je dromen waant. Zelfs met een vlotte leestred, biedt dit boek meer dan genoeg bladzijden aan romantiek, vermengd met een hoge dosis drama en ontroerende dialogen. Daar lenen de hoofdpersonages en de verhaallijnen zich voor. Soms is de dramatiek echter zo hoog opgevoerd, dat het hele verhaal dreigt te vervallen in een doorzichtig romannetje uit een bouquetreeks. Dat het waardiger blijft dan een simpel liefdesverhaal, komt door de literaire taal die wordt gebezigd en de gedetailleerde beschrijvingen van stad en land. Het maakt dat de lezer het liefst haar biezen pakt om eveneens op zoek te gaan naar haar diepste verlangens.

Het verhaal kent twee grote verhaallijnen: die van Chloe – die we volgen in haar tienerjaren in het Welsche Tenby en Nant-Aur – en Nora – die plots ontslag neemt en naar Tenby vertrekt. Hoe de twee verhaallijnen met elkaar verweven zullen raken, is natuurlijk hét grote geheim. Een geheim dat de oplettende lezer al na tachtig pagina’s kan ontrafelen. Wat de relatie tussen Chloe en Nora ook mag zijn (de een is nog maar 12 lentes jong en de ander dreigt in een vervroegde midlifecrisis te raken), ze hebben samen een grote voorliefde: het vissersplaatsje Tenby in Wales. In de early fifties komt Chloe hier iedere zomer haar oom, tante, neef en nicht bezoeken. Ze geniet van deze ‘magische reis’ die haar avontuur en lange strandwandelingen biedt. Tijdens een van haar dwaaltochten over de duinen, loopt ze letterlijk Leonard ‘Llew’ Jones tegen het lijf. Vanaf dan ontstaat een betoverende vriendschap tussen de twee en zijn ze iedere zomer onafscheidelijk, totdat het noodlot toeslaat. 

Als Nora Tenby jaren later aandoet, heeft het nog steeds haar charme behouden. Nora’s interesse in het stadje waar ze als kind kwam, is nooit verdwenen en wakkert opnieuw aan als ze Tenby binnenkomt. Al snel vindt ze een soulmate in de energieke Kaitlin met haar wilde, rode haarbos en samen huren ze het huis van de mysterieuze schilder Jones, die ‘wegens omstandigheden’ een tijdje weg is…

Dit verhaal zou geen roman zijn als er niet een sexy man zou binnenlopen die de wereld van ‘Nora’ op zijn kop zet. Daar blijft het niet bij: oude liefdes krijgen een tweede kans en gebroken gezinnen gaan weer broederlijk hand in hand. Rees kan alle ingrediënten voor een standaardroman van haar lijstje afstrepen. Wellicht was dat niet half zo storend geweest, als alles niet zo was omgeven met een zweem van continue extreme blijheid en Nora voor alles wat ze doet met vlag en wimpel meteen slaagt. En dan zijn we nog niet eens bij het grootste kritiekpunt: de dialogen die de personages voeren, zijn verre van realistisch. Bij iedere overdreven zin gaan de nekharen meteen overeind staan, vooral op het einde, als de liefdesverklaringen als paddenstoelen uit de grond vliegen. Het lijkt erop dat er veel haast gemoeid was bij het afronden van dit boek en Rees door het tijdsgebrek geen geloofwaardige zinnen meer kon neerpennen:

“Voor mij ben jij… En zeg alsjeblieft niet dat ik gek ben! Maar voor mij ben jij de vrouw met wie ik mijn leven wil delen. De vrouw met wie ik oud wil worden. Vind je het gek dat ik dat zeg?”

En hierna volgen zinnen met zeer overdreven beeldspraak als “de tijd willen nemen om hoofd en hart op een lijn te krijgen.” Welke man rent er niet gillend weg voor zulke uitspraken? Precies, de man die ze zélf uitspreekt. Wie resistent is voor zulk taalgebruik, zal genieten van deze roman. Het moet gezegd worden: ondanks de voorspelbare woorden en daden van de personages, zet Rees een boeiend en mooi verhaal neer. Het is een roman in al haar geledingen en mag in niemands strandtas missen komende vakanties.