Opvallend onopvallend

Een nieuwe YA-fantasyserie die eens niet uit Engeland of Amerika maar uit Frankrijk komt, waar de reeks razend populair is. Alleen al daarom zou je verwachten dat De spiegelpassante anders en vernieuwend is. De bijzondere wereld die bestaat uit zwevende arken waarop familieclans met bijzondere gaven wonen is alvast origineel. In combinatie met een eigenzinnige hoofdpersoon, een gearrangeerd huwelijk, politieke intriges en een sfeer die vergeleken wordt met onder andere Harry Potter lijkt Christelle Dabos inderdaad een nieuwe klassieker geschreven te hebben. Maakt het eerste deel van deze vierdelige serie de hoge verwachtingen waar?

In De ijzige verloofde maken we kennis met Ophelia, die is opgegroeid op Anima. Ze is de beste lezeres van haar ark en is in staat verder dan wie dan ook terug te gaan in de ontstaansgeschiedenis van een voorwerp. Dankzij dit talent en haar gave om door spiegels te reizen heeft ze altijd een vredig leven kunnen leiden op Anima. Daar komt een einde aan als ze wordt uitgehuwelijkt aan een succesvolle jonge man van een andere ark. Door haar verloving met Thorn komt Ophelia terecht in een totaal andere wereld, waar niets is wat het lijkt. Als ze de machtshebbers en haar nieuwe schoonfamilie leert kennen ontdekt ze al snel dat op de Pool niet enkel het weer ijzig is. En dat ze niet veel hulp van Thorn hoeft te verwachten bij het spelen van het politieke spel aan het hof.

Dabos neemt ruim de tijd voor de wereldbouw. De eerste helft van het boek is een lange inleiding. Tegelijkertijd kom je voor je gevoel alsnog vrijwel niets te weten over de ontstaansgeschiedenis van de arken, de familiegeesten en de bijzondere gaven van de verschillende familieclans. Vooral als Ophelia terechtkomt in de nieuwe geheimzinnige wereld waar ze de rest van haar leven zal moeten slijten is voor de lezer net zozeer als voor onze heldin alles in nevelen gehuld. Verloofde Thorn is ook niet bepaald scheutig met informatie.

Terwijl je zit te wachten tot het verhaal eindelijk begint, daalt langzaam het besef dat deze lange introductie het verhaal ís. Het plot heeft weinig om het lijf. Ophelia ontmoet Thorn. Ophelia verbergt zich in het huis van zijn tante. Ophelia moet haar identiteit geheimhouden voor de rest van het hof. Dat ze een bijzonder onopvallend, passief personage is mag dan ook niet verwonderen; ze mag niet opvallen en kan weinig anders doen dan zich schuilhouden en zich schikken in haar rol. Ze is zo bezig met op opvolgen van bevelen en zich voordoen als iemand anders dat er nauwelijks gelegenheid is om de échte Ophelia te leren kennen. Dat ze zo gedwee en muizig overkomt helpt ook niet erg. Het is duidelijk dat de Poolbewoners haar onderschatten, maar van haar eigengereidheid en vechtlust die haar duidelijk wel in staat stellen te overleven in de harde wereld waar ze in terecht is gekomen is bar weinig te zien.
En dan is er nog Thorn, de mysterieuze verloofde die zowel voor Ophelia als voor de lezer het hele boek een raadsel blijft. In een boek dat nota bene naar hem genoemd is, is hij de grote afwezige, waardoor er weinig gelegenheid is om hem te leren kennen. Hij laat weinig los over zijn verleden, zijn status op de Pool en zijn intenties ten aanzien van Ophelia. Thorn is een klassiek tragisch mannelijk personage dat niet weet hoe hij moet omgaan met een jonge vrouw. Hij is weliswaar succesvol, maar is ook een verschoppeling en hij lijkt weinig emoties te hebben of die zorgvuldig te verbergen achter een masker van onverschilligheid. Het is geen wonder dat Ophelia niet weet wat ze van hem moet denken en meerdere malen conclusies trekt die voorbarig lijken te zijn.

Van de bijzondere wereld worden slechts mondjesmaat stukjes onthuld. Enkel op cruciale momenten schemert er iets van door en pas tegen het eind blijkt dat alles toch in een grotere context past, maar er wordt nog niets mee gedaan. Dat is iets voor het volgende boek. Er zijn meer vragen dan antwoorden; de ruim 500 pagina’s die De ijzige verloofde telt zijn weinig meer dan een opmaat naar de rest van de serie.
Sfeervol is het wel, al is het maar omdat een harde wereld die letterlijk verborgen is onder een prachtige laag beschaving tot de verbeelding spreekt en magie nou eenmaal snel een gevoel van verwondering oproept. Daarvan moet dit boek het hebben; omdat het niet onaangenaam is om in de Hemelburcht en op Maneschijn te vertoeven lees je toch door en de schrijfstijl is vlot genoeg om het snel uit te hebben.

De ijzige verloofde is zeker geen slecht boek, maar het valt ook op geen enkele manier in positieve zin op. Het is vooral opvallend door zijn gewoonheid. Genietbaar, maar vergeetbaar. Het einde biedt de belofte van verandering, dus het is hopen op een tweede deel waarin meer gebeurt.