Clichématig tussendeel dat weinig leesplezier oplevert

Binnen het fantasygenre is een magisch toernooi een cliché dat zelden een heel goed boek oplevert. Zelfs over het Harry Potter-boek waarin een dergelijke wedstrijd centraal staat lopen de meningen uiteen. Om het te laten werken moet het spel daadwerkelijk bijdragen aan het plot en liefst ook nog een beetje spannend verlopen. Helaas is dat absoluut niet het geval bij De kleuren van schaduw, het tweede deel van de Schemering-trilogie van V.E. Schwab. Het verhaal, dat ditmaal om een soort Magische Spelen draait, is net zo onorigineel als de jacht op MacGuffins in het eerste deel en heeft nog minder om het lijf.

Nadat Kell en Lila in De kleuren van magie de parallelle Londens hebben gered van de Dane-tweeling, zijn ze elk hun eigen weg gegaan. Vier maanden later kruisen hun paden elkaar weer bij een internationale magiewedstrijd. Terwijl diverse magiërs hun krachten meten in Rood Londen ontdekt de nieuwe koning van Wit Londen een manier om zijn stad van de ondergang te redden.
Dit vervolg lijdt onder dezelfde problemen als zijn voorganger: het is cliché, zit vol plotgaten en er zijn te veel toevalligheden. Van het sprankelende, dat het eerste deel nog de moeite waard maakte, is nog maar weinig terug te zien. Het leesplezier is ver te zoeken in dit trage, voorspelbare verhaal waarin bijna niets gebeurt.

Het aantal hoofdpersonen wordt verdubbeld en dat is geen goede zet. Er zijn te veel personages en ze zijn niet onderscheidend genoeg. De al bekende personages lijken bevroren in hun ontwikkeling en de nieuwe komen niet tot leven. Schwab blijft hangen in stereotypen. Ook Kell en Lila worden steeds clichématiger. Zelfs een ontzettend veelbelovend personage uit Wit Londen valt ontzettend tegen nu hij daadwerkelijk als verteller optreedt. Alle personages maken voortdurend dezelfde fouten en heel toevallig maken de verkeerde personen daar op het ene moment dat ze enorm kwetsbaar zijn wederom misbruik van.
In het eerste deel waren Kell en Lila door geheimzinnigheid omgeven. Kells achtergrond wordt ook in dit boek niet verder uitgediept. Er is wel veel aandacht voor zijn magische jas – zo veel zelfs dat het bijna een gimmick wordt – en voor zijn huidige situatie. De nadruk ligt op hoe de familieband tussen Kell en Rhy is veranderd. Het is enigszins ongeloofwaardig dat de Antari zo uit de gratie is gevallen nadat hij het leven van de prins heeft gered, maar dit zorgt wel voor een interessante situatie.
Over Lila wordt wel meer onthuld. Hoewel nog steeds niet duidelijk wordt wat ze precies is, krijgt ze wel de kans haar magische talenten te ontwikkelen. Dat ze bizar snel moeilijke dingen onder de knie krijgt is niet erg logisch. De flashbacks waarin haar leerproces wordt toegelicht zijn te kort en onvolledig om aannemelijk te maken hoe ze zich overeind kan houden in de gevaarlijke omstandigheden waar ze zich roekeloos in stort.

Schwab verkent de verschillende werelden iets meer in de eerste helft van het boek. Hierdoor wordt steeds duidelijker onder welke gebreken de wereldbouw te lijden heeft, van gaten tot fouten. De schrijfster lijkt zich hier zelf ook van bewust te zijn, want zodra de voorbereidingen van het toernooi beginnen verplaatst ze de aandacht snel weer naar Rood Londen.
Een andere tekortkoming van Schwab, die vooral bekend is als auteur van youngadultboeken, is haar onvermogen om daadwerkelijk te schrijven voor volwassenen. Dit tweede deel lijkt nog veel meer dan zijn voorganger gericht op adolescenten. Voor volwassen lezers is het verhaal lang niet rauw genoeg. De romances waaraan je in youngadultliteratuur niet kunt ontkomen maken het nog kinderlijker. De makkelijke en humoristisch manier waarop de personages met elkaar omgaan, waar het eerste deel nog wat frisheid aan ontleende, heeft plaatsgemaakt voor gezwijmel op afstand en ongemakkelijke dialogen.

Als het eerste deel een inleiding was dan is De kleuren van schaduw een overbodig tussendeel waarin erg weinig gedaan wordt om de eindstrijd in het derde boek op te zetten. Enkel de hoofdstukken die spelen in Wit Londen dragen hieraan bij, maar dat zijn er weinig en ze zijn te beknopt en repetitief. Pas aan het eind worden er nog snel grote stappen gezet zodat Schwab kan eindigen met een niet eens zo ontzettend spannende cliffhanger.