Goed

Wat een verhaal.

Ik vond het mooi geschreven en liep af en toen met mijn hoofd te schudden. Het verhaal laat mijn inziens zonder oordelen zien hoe een gezin - en in het bijzonder een broer - om gaat met de autisme diagnose van de jongste telg. Helaas zorgt dit voor stress bij ouders, Àlfur en Eiki. Het toont ook hoe schaamte en geheimen voor meer leed zorgen dan nodig.

Àlfur wil het beste voor zijn broertje, Eiki. Hij is boos en ik vond dat zijn reacties een goed voorbeeld waren van rouwen. Hij gaat in de ontkenning, word boos, verdrietig en gaat dan onderhandelen: met Eiki, zijn ouders, proberen oma te betrekken en laatstelijk zelfs zijn vervreemde tante. Hij probeert te bewijzen dat zijn broertje geen autisme heeft door hem te dingen aan te leren, door middel van straffen en belonen. Het lezen van deze scènes vond ik pijnlijk, in het bijzonder voor Eiki.

En wat Autisme nou eigenlijk inhoudt? Dat weet Àlfur niet en wordt hem ook niet goed uitgeleg door de volwassenen om hem heen. Daardoor vind ik dit een boek dat het best begeleidt gelezen kan worden of met een inleiding, zodat een volwassene duiding en context kan bieden. Ik had het namelijk prachtig gevonden als in dit verhaal ook naar voren kwam wat wél een positieve manier kan zijn om iemand met autisme te helpen in hun ontwikkeling of hoe men op een positieve manier rekening kan houden met een autistische persoon.
Dat autisme geen monolith is, maar een spectrum wat bij iedere autistische persoon weer anders tot uiting kan komen. Maar bovenal dat autisme niet iets is om te "genezen" door middel van straffen en belonen.