Lezersrecensie
Sprankelend prentenboek
'Aurelia en de stormwolk' is een kleurrijk, sprankelend prentenboek met een liefdevol warm verhaal dat raakt. Dit verhaal laat op een prachtige manier zien dat de natuur je veel kan leren over het leven. Door de krachtige vertelsfeer en de kleurrijke illustraties is het een prentenboek dat uitnodigt tot herhaaldelijk voorlezen. Een verhaal dat door deze illustraties de fantasie prikkelt. Een prentenboek dat laat zien dat na regen zonneschijn komt en dat je soms gewoon even verder moet kijken én geduld moet hebben.
De veelkleurige cover nodigt al direct uit tot lezen, want de draaiende blaadjes en de intense knuffel die het meisje en de vogel hebben, maakt nieuwsgierig. Het verhaal start relatief rustig en dat is fijn. Je maakt voorzichtig kennis met de hoofdpersoon in dit boek, Aurelia, doordat ze languit in het gras ligt te ontspannen. Je voelt haast haar ontspanning. Maar dan komt er een wolk voor de zon en wil ze die weg hebben, maar er komen er juist steeds meer bij. Mooi daarbij is dat de lezer de wolken niet ziet; door gebruik van schaduwen, verschillende kleurtinten én het omhoogkijkende meisje, merk je deze omslag in het weer. Naarmate je verder komt in het verhaal merk je dat de storm toeneemt. Dat is creatief uitgewerkt door de wervelende blaadjes in allerlei kleuren, het golvende gras en de bewegende bomen. Je ziet de beweging van alles om Aurelia heen, door de krachtige manier van illustreren. In deze storm ontmoet ze een kraanvogel die haar vervolgens meeneemt de lucht in waar ze met moeite leert te vertrouwen op de vogel en waar ze leert dat de blauwe lucht, de rust om je heen, nooit weg is: '...zelfs boven de donkerste wolken is de lucht altijd blauw. Wolken komen en gaan,...' Een mooie spiegel voor jonge kinderen waardoor ze leren dat bij onrust om je heen er toch weer een moment van rust kan komen.
De veelkleurige cover nodigt al direct uit tot lezen, want de draaiende blaadjes en de intense knuffel die het meisje en de vogel hebben, maakt nieuwsgierig. Het verhaal start relatief rustig en dat is fijn. Je maakt voorzichtig kennis met de hoofdpersoon in dit boek, Aurelia, doordat ze languit in het gras ligt te ontspannen. Je voelt haast haar ontspanning. Maar dan komt er een wolk voor de zon en wil ze die weg hebben, maar er komen er juist steeds meer bij. Mooi daarbij is dat de lezer de wolken niet ziet; door gebruik van schaduwen, verschillende kleurtinten én het omhoogkijkende meisje, merk je deze omslag in het weer. Naarmate je verder komt in het verhaal merk je dat de storm toeneemt. Dat is creatief uitgewerkt door de wervelende blaadjes in allerlei kleuren, het golvende gras en de bewegende bomen. Je ziet de beweging van alles om Aurelia heen, door de krachtige manier van illustreren. In deze storm ontmoet ze een kraanvogel die haar vervolgens meeneemt de lucht in waar ze met moeite leert te vertrouwen op de vogel en waar ze leert dat de blauwe lucht, de rust om je heen, nooit weg is: '...zelfs boven de donkerste wolken is de lucht altijd blauw. Wolken komen en gaan,...' Een mooie spiegel voor jonge kinderen waardoor ze leren dat bij onrust om je heen er toch weer een moment van rust kan komen.
1
Reageer op deze recensie