Een mooi, aangrijpend en innemend verhaal

Jan Sobrie heeft met 'Hoe ik de beste vriend werd van Helena' een mooi, aangrijpend en innemend verhaal weten neer te zetten. Als de cover van Sophie Pluim je nog niet over de streep trekt om het te gaan lezen, doet de proloog het wel. Het is namelijk een prachtige oranje voorkant waarop een sierlijke auto mét zwarte rouwstoetvlag staat, een jongen die naar beneden lijkt te vallen bij wie er ook nog eens een tv uit zijn handen lijkt te vallen. Dat maakt nieuwsgierig. Als je het boek openslaat begint een proloog, waarin de hoofdpersoon bij een dokter zit vanwege wat op de voorkant is gebeurd. Kan niet anders dan dat je wilt weten wat deze jongen zo ver heeft gedreven.

Julius heeft niet zo veel aan zijn ouders. Die zijn altijd bezig en je proeft door de letters heen dat het veel met hem doet. Gelukkig mag hij vaak naar opa, waar hij wél gezien wordt en leuke dingen doet. Als hij dan bij toeval achter een gave komt, is opa de enige die hem begrijpt, want opa had die gave ook. Het is een bijzondere gave waar hij in dit boek mee om leert gaan. Daarnaast bouwt hij een band op met Helena, een nieuw meisje bij hem in de klas. Ook zij heeft haar problemen; haar ouders liggen in scheiding en dat maakt haar verdrietig en tegelijkertijd realistisch, maar of dat plan nou zou goed is...

De band die ontstaat met Helena en opa is prachtig beschreven en de gevoelens van Julius komen goed naar voren, zonder dat het ergens te zwaar wordt. Je wordt echt direct in het verhaal gezogen en gunt hem steeds meer, bij alles wat er gebeurt. De schrijfwijze is pakkend, wat mede komt door de humor die af en toe voelbasr is in het verhaal.

Ideaal boek voor kinderen die houden van kleine avonturen over familie, vriendschap en verlies waarbij een vleugje magie een relatief grote rol speelt.