Een toegankelijk, poëtisch, klein, maar fijn en gelaagd verhaal

Yelena Schmitz heeft met 'Hotel Kosmos' een moeilijk onderwerp weten uit te werken tot een toegankelijk, poëtisch, klein, maar fijn en gelaagd verhaal. Het is een verhaal met mooie zinnen, met diepgang, dat toewerkt naar een ingrijpende gebeurtenis voor hoofdpersoon Maia. Die gebeurtenis hangt als het zwaard van Damocles boven het hoofd van Maia. Je voelt de spanningsopbouw en merkt gaandeweg het verhaal dat er geen ontkomen meer aan is. Die spanningsopbouw zit voornamelijk in de schrijfwijze; in de kleine toespelingen tussendoor en tussen de regels door. Sowieso is het een boek waarin tussen de regels door veel gebeurt. Dat moet je als kind wel trekken. Het is geen beschrijvend boek, maar een boek met gebeurtenissen met vele kleine tijdsprongen die in zowel de korte hoofdstukken als tussen de hoofdstukken voelbaar zijn.

Je voelt al direct vanaf het eerste hoofdstuk dat de vakantie die de elfjarige Maia twee weken op vakantiepark 'Hotel Kosmos' heeft, wel eens een heel bijzondere kan zijn. Je voelt dat niet alleen vanwege de vaagheid en de treurigheid van het vakantiepark, maar misschien nog wel meer door dat wat er gebeurt en door wat er juist niet gebeurt tussen de ouders van Maia; binnen het gezin. Er is iets aan de hand, maar Maia krijgt er geen grip op. Ze voelt dat het niet goed voelt. Dat is te merken aan bijvoorbeeld prachtige zinnen als 'Mijn mama is een beetje een zonnebloem. Ze heeft gewoon echt zonlicht nodig.'. Ondertussen bouwt Maia iets op met Troy, de jongen die in het huisje naar hen zit. Hij heeft heel veel broers en zussen en is dus niet zoals Maia enigst kind. Ook bouwt ze iets op met Signe, het meisje dat achter de balie van de receptie staat. En ze bouwt iets op met de man van het parkwachtershuisje Hugo. Zo vindt ze wat afleiding. Gaandeweg vordert het verhaal en voel je het punt naderen dat de bom gaat barsten. En die barst. In mooie woorden voel je wat deze uitbarsting met Maia doet.

Een enkele keer wordt het verhaal ondersteund door illustraties van Thomas van Herck. Het zijn vooral briefjes, zoals de uitslag van het potje minigolf en de bingokaart. Deze illustraties geven het verhaal net even meer body.

Meest geschikt voor kinderen vanaf een jaar of 10. Ideaal boek vanwege het kleine en fijne verhaal voor veel kinderen. Toch kan ik me ook voorstellen dat dit boek voor sommige kinderen te poëtisch, te gelaagd is en dat het daardoor beter past bij wat oudere kinderen of juist bij kinderen die houden van een beetje poëtische taal.