Komisch en ontroerend

Een kijkje in het leven van een dementerende in een bejaardentehuis. Omdat ik zelf regelmatig met mensen met (beginnende) dementie te maken heb was het vooral vaak herkenbaar. De soms heel heldere opmerkingen meteen gevolgd door een onnavolgbare redenering waardoor je meteen weer met je neus op de feiten wordt gedrukt. Het onderling ruilen van brillen omdat één van de bewoners die van haar kwijt is lijkt erg op de soms pijnlijke momenten waarop iemand niet echt meer weet of hij nou een rode jas aan had of toch een grijze. “Maar dan nog zitten ook daar mijn sleutels niet in!” Maar die komen dan toch uit de tas tevoorschijn. Ik heb veel zitten grinniken tijdens het lezen, maar soms was het ook gewoon heel ontroerend. Een leuk boekje voor tussendoor.