Gaaaap

Een mens kan beter honderd jaar in eenzaamheid verkeren dan jezelf door dit gedrocht heenwerken. Pardon, deze flauwe grap moest gemaakt worden. Voordat ik verder ga om op flauwe spottende wijze het boek af te kraken, zal ik eerst benoemen wat ik er wel goed aan vond. Overigens moet ik bekennen dat ik de laatste honderd bladzijdes van het boek niet heb gelezen. Nu heb ik mijzelf altijd de regel opgelegd dat ik boeken volledig moet uitlezen voordat ik deze mag beoordelen. Zelfopgelegde principes zijn er om overtreden te worden, de doodgezwegen innerlijke rebel is weer aangewakkerd, hoezee!

Ten eerste is het schrijfwerk puik. De o zo bekende openingszin sleurt de lezer direct het verhaal in. Het bevat mooie zinnen, prachtige taalgebruik. Mijn negatieve mening ligt zeker niet aan het proza. Daarnaast heeft de auteur op kundige wijze de magisch-realistische elementen in het verhaal verwerkt. Vliegende tapijten, praten met doden, het kan allemaal niet, maar binnen de geschetste boekwereld komt het overtuigend over. Tot zover mijn lof.

Op mijn gemak begon ik aan het boek der boeken dat de Zuid-Amerikaanse literatuur op de kaart heeft gezet. Grofweg de eerste honderd bladzijdes vielen in goede smaak. Met veel plezier heb ik gelezen hoe Buendia nummero uno een gemeenschap sticht. Een inventieve man vol fantasie die overal mogelijkheden ziet, ik zag het al helemaal voor mij. Combineer het met goed schrijfwerk en het feit dat ik bij tijd en wijle best moest lachen om die eerste Buendio en ik vermaakte mij kostelijk.

Naar mate de roman vorderde kon het verhaal mij eigenlijk steeds minder interesseren. Al snel kan ik mijn gevoelens met een enkel woord samenvatten voor de verdere verloop: saai. Heel erg saai. Het kon mij allemaal niks meer interesseren. Dit zit hem voornamelijk in het feit dat de personages (op Buendia 1 na) nooit echt tot leven kwamen voor mij. Ze worden wel aan je voorgesteld, maar dan voornamelijk op uiterlijkheden en feitjes. Je leest nooit wat ze denken. Daarnaast is de hoeveelheid dialoog uiterst beperkt. Hierdoor kwam las het voor mij als een opeenvolging van gebeurtenissen waarin een stel nietszeggende personages een beetje hun ding doen. Als snel kon het mij geen zak meer interesseren. Ze doen een beetje hun ding, ze gaan dood, er wordt een nieuwe generatie geboren met dezelfde naam als hun vader of opa, die doen weer hun ding, ze gaan dood enzovoorts enzovoorts enzovoorts. En neen, in tegenstelling tot veel lezers, had ik weinig moeite met de namen. Gek genoeg had ik meestal wel scherp over wie ik aan het lezen was en wat zijn of haar relatie met de andere karakters was en anders hielp de compacte stamboom voorin het boek mij weer snel op weg. De grap van het verhaal is vermoedelijk een familiegeschiedenis die een onontkoombare herhaling van zetten is o.i.d. Mij kon het in ieder geval niet bekoren. Op bijna elke bladzijde dwaalde mijn gedachten af. De laatste honderd bladzijdes heb ik dus ook niet meer gelezen, ik verwacht niet dat dit gedeelte in staat gaat zijn om mijn mening, ten positieve, te beinvloeden.

Concluderend dus een slecht boek? Dat zou ik niet willen stellen. Het is vooral helemaal niet mijn boek (op dit moment in mijn leven). Aan de vele lovende recensies te zien zijn er genoeg liefhebbers die het wel kunnen waarderen. Wie weet waag ik later in mijn leven nog eens een poging. Márquez heeft een aantal dunnere boeken geschreven, misschien moet ik mij daar eerst eens wagen; wie weet krijg ik dat wel tot de laatste bladzijde uitgelezen.