Indrukwekkende literaire thriller

Dat de 28-jarige Zweedse criminoloog Christoffer Carlsson kan schrijven is reeds langer bekend.  Zijn eerste twee thrillers kregen overwegend positieve kritieken, maar met zijn derde thriller, Den osynlige mannen från Salem, lijkt hij nu definitief gelanceerd. Niet alleen won hij met dit boek - als jongste laureaat ooit - de prijs voor beste Zweedse thriller van 2013, hij belandde ook op de shortlist van de prestigieuze Glass Key Award. De Nederlandse vertaling verscheen zopas bij Uitgeverij De Geus onder de titel De toren van de dode zielen.

In het boek maken we kennis met Leo Junker, een op non-actief gesteld politieagent bij Intern Onderzoek. Op een nacht wordt hij gewekt door de weerkaatsing van blauwe lichtflitsen en al snel blijkt dat in het opvangcentrum dat onder aan zijn appartementsgebouw gevestigd is, een jonge vrouw om het leven werd gebracht. Junker kan het niet laten persoonlijk een kijkje te gaan nemen en zijn interesse is gewekt. Zeer tegen de zin van zijn meerderen begint hij een eigen onderzoek. Even later krijgt hij een anoniem sms’je. Iemand houdt hem in de gaten en naarmate de tijd verstrijkt, wordt de inhoud van de berichten steeds dreigender. Junker staat voor een raadsel, maar beseft dat er geen tijd te verliezen is om de identiteit van de afzender te achterhalen …

De toren van de dode zielen, het eerste deel in een trilogie rond het personage Leo Junker, speelt zich af in Stockholm en zijn voorsteden. Het beeld dat Carlsson schept is uiterst somber: mensen wonen in troosteloze woontorens, hebben weinig of geen vooruitzichten en vullen hun dagen met drank, drugs en/of criminaliteit. Ruimte en rust is er enkel voor diegenen die over de nodige financiële middelen beschikken.

Leo Junker lijkt enigszins ontsnapt aan deze situatie, maar wanneer hij zijn verhaal vertelt blijkt dat ook hij niet ongeschonden uit de strijd gekomen is en de nodige tegenslagen te verwerken kreeg. Dat Carlsson ervoor koos het verhaal door de ogen van Junker te vertellen en hierbij voortdurend wisselt tussen heden en verleden is enkel toe te juichen. Niet alleen krijgt het verhaal hierdoor een melancholisch kantje dat perfect aansluit bij de sombere setting, de diverse personages krijgen zo de tijd en ruimte om zich te ontwikkelen en komen bijgevolg heel realistisch over.

De schrijfstijl van Carlsson is vlot en beschrijvend, waarbij de voornamelijk in gesprekken aanwezige humor en het cynisme zorgen dat het verhaal niet al te zwaar gaat doorwegen. De opbouw is knap en weldoordacht. Beetje bij beetje geeft het verhaal zijn geheimen prijs en wordt het spannender. In eerste instantie subtiel onderhuids aanwezig groeit de spanning langzaam uit tot een tikkende tijdbom die in een adembenemende ontknoping tot ontploffing komt. Een dosis maatschappijkritiek van tijd tot tijd maakt het plaatje af en zorgt dat de lezer aan het boek gekluisterd blijft.

De toren van de dode zielen is niet enkel een indrukwekkende literaire thriller over vriendschap, verloren liefdes en foutieve keuzes, maar ook een aangename kennismaking met de intrigerende figuur Leo Junker. Het tweede deel van de trilogie, Den fallande detektiven, is inmiddels in Zweden verschenen. Dat de Nederlandse vertaling vooral niet te lang op zich laat wachten.