Voorspelbaar onderhoudend tussendoortje

Het geschenkboekje van de spannende boekenweken ... Hoogvliegers zijn het niet altijd geweest, remember de zwaar teleurstellende bijdrage van Thomas Olde Heuvelt vorig jaar. Aan de populaire Brit M.J. Arlidge, gekend van zijn populaire Helen Grace serie, om dit jaar de hartjes van de thrillerlezers te proberen winnen.

Geen Helen in Wat jij niet ziet, wel het verhaal van de blinde Emma Forbes en de getraumatiseerde ex-soldaat Mark die samen een relatie aangaan. Tot een reeks gruwelijke misdaden Emma aan het twijfelen brengt : is Mark wel die lieve attente man die zij leren kennen heeft of schuilt er een duistere kant in hem waar zij geen weet van heeft ?

Het moet gezegd, het is niet iedereen gegeven om in pakweg 95 bladzijden een spannend meeslepend verhaal te schrijven. En ook Arlidge komt maar traag op gang. Emma en Mark worden reeds van bij de start geïntroduceerd, waarbij de klemtoon in eerste instantie komt te liggen op hun ontluisterende liefdesrelatie. Opvallend hierbij is dat de lezer voornamelijk Emma beter leert kennen. Een sterke jonge vrouw die ten gevolge van haar handicap voorzichtig, maar toch zelfbewust door het leven gaat.

Een personage dat al snel de sympathie van de lezer weet te winnen, al lijkt het snel aanknopen van een relatie met de voor haar (en de lezer) onbekende Mark toch iets van de geloofwaardigheid van de door Arlidge geschepte voorzichtigheid af te doen. Toch iets te impulsief of te hunkerend naar liefde ? Het staat haaks op het beeld dat door de auteur in eerste instantie gecreëerd werd, maar goed, het verhaal moet ergens beginnen.

Een verhaal dat ondanks een zekere voorspelbaarheid overigens wel boeit. Arlidge bouwt de spanning langzaam op, zorgt middels korte hoofdstukken voor voldoende vaart en blinkt voornamelijk uit in sfeerschepping. De groeiende angst en twijfels bij Emma worden op een prachtige manier beschreven en zorgen voor een soort van betrokkenheid bij de lezer, die eigenlijk niets anders kan dan verder lezen en dat dan ook gaat doen. Om uiteindelijk uit te komen bij datgene wat hij/zij eigenlijk al wist.

Geen verrassingen dus, geen onverwachte plotwendingen. Wel een onderhoudend, afgewerkt verhaal dat voornamelijk draait om de emoties van het vrouwelijke hoofdpersonage en verder een logisch en voorspelbaar verloop kent zonder ooit te gaan vervelen. En dat laatste is uiteindelijk wel een prestatie waar Arlidge trots mag op zijn en wat Wat jij niet ziet maakt tot het wat is: een onderhoudend verhaal dat boeit zonder enige inspanning van de lezer te vragen. Een aardig tussendoortje, al zullen de fans vermoedelijk wel meer uitkijken naar het volgende deel in hun geliefde Helen Grace serie.