Kalverliefde kan ook bij ouderen

Een kalverliefde tussen twee oudere (niet: oude) mensen is bij Zidrou nooit zomaar een liefdesverhaal: de Belgische scenarist is momenteel niet voor niets een van de meest gewaardeerde schrijvers van strips en beeldromans. De romance tussen Odysseus en Mediterranea is niet zo ongewoon als hun voornamen, maar krijgt op het eind wel een bijzondere twist die we de hoofdpersonages van harte gunnen. Net zoals we tekenares Aimée de Jongh nog veel van dit soort mooie boeken wensen.

Zidrou (Benoît Drousie) schreef aanvankelijk enkel gags (Dokus de leerling, De Kannibrallen, Tamara…), maar ook in zijn komische reeksen (Vlooienbaal, Kale kop…) zijn een ongewone diepgang en poëzie te vinden. Echt erkenning verwierf hij met straffe one shots in alle genres (Een mooie reis, Lydie, De nar…), waardoor hij steeds meer de kans kreeg nieuwe, sterke reeksen op te starten (Shi, Mooie zomers…) of oude reeksen nieuw leven in te blazen (Rik Ringers, Clifton, Robbedoes…).

Treinreizigers kennen Aimée de Jongh allicht van haar gagstrip in de Metro: het inmiddels (door haarzelf) stopgezette Snippers. Verwacht in Bloesems in de herfst echter geen kolder. Er zit wel wat humor in, maar eerder van het monkelende soort, vooral in de avances van Odysseus. De Jongh oogstte in 2014 veel bijval voor haar inmiddels al verfilmde graphic novel De terugkeer van de wespendief. Hoewel De Wespendief al knap was, is de grafische vooruitgang die ze op vier jaar tijd gemaakt heeft spectaculair. Haar realistische stijl komt in Bloesems nog beter tot zijn recht dankzij een zorgvuldige inkleuring.

Al de eerste pagina bijvoorbeeld is door gebruik van licht, kleuren en inkting zo sterk. We zien een bejaarde vrouw op haar sterfbed: het is echt niet gemakkelijk een afgeleefd lichaam weer te geven, laat staan ook nog de gevoelens van de dochter daarbij. De Jongh slaagt erin sterke emoties in de blikken van haar personages te leggen, zodat in een oogopslag duidelijk is wat ze denken en voelen. Het is een knap tekenaar die zonder woorden het werk van de scenarist kan uitbeelden.

De Jongh past haar techniek ook aan wanneer dat nodig is. In een tedere vrijscène passen bijvoorbeeld harde, zwarte contourlijnen niet en dus laat ze die daar achterwege. Ook de kleuren dimmen weg in variaties van beige en bruin. Zonder veel te tonen is dit een van de mooiste seksscènes in een strip die ik ken.

Want inderdaad, de opbloeiende liefde tussen de late vijftiger Odysseus, een ontslagen verhuizer met te veel tijd om handen, en de vroege zestiger Mediterranea, een voormalig model en uitbaatster van een kaaswinkel, blijft niet platonisch. We leren hen eerst afzonderlijk kennen, en ook het kruis dat ze dragen. Later ontmoeten ze elkaar, we zien de vonk overslaan. Zidrou vertelt niet louter een verhaal van een ouder liefdespaar, maar geeft het koppel ook wat bagage mee. Zij heeft in haar leven weinig liefde en geen kinderen gekend, hij is doelloos en eenzaam na de vroege dood van zijn Penelope (ja, die namen brachten hen samen). Odysseus en zijn nieuwe koningin vullen elkaar aan en het gat in hun bestaan. Hun openbloeiende relatie krijgt op een bijzondere manier een bekroning.

Ondanks de wenkbrauwen die lezers misschien zullen fronsen, levert Zidrou geen ongeloofwaardig verhaal af. Want is de liefde ook niet een beetje een vorm van magie? Die niet aan leeftijden gebonden is. De link met de Odyssee – vol met magische gebeurtenissen – is duidelijk: ook de Griekse held was, na zijn twintig jaar durende omzwervingen in Troje en op de Méditerranée, een oudere man geworden toen hij eindelijk terug thuis kwam bij zijn nog steeds begeerlijke vrouw. Zowel Homerus als Zidrou laten zien dat ook in de herfst van het leven de bloesems nog kunnen bloeien.