Lachen met een wonder
De komst van een baby in huis is zowel banaal en gewoon (het komt in de beste huishoudens voor) als wonderlijk en mysterieus tegelijk. Isol illustreert in haar kenmerkende minimalistische stijl hoe een baby de wereld op zijn kop zet. In een humoristische, pseudo-antropologische beschrijving van het nieuwe wezentje doet ze de lezer opnieuw met verwondering en bewondering naar dat kleine usurpatortje kijken.
In 2013 kreeg de Argentijnse schrijfster/illustrator Marisol Misenta de prestigieuze Astrid Lindgren Memorial Award. We leerden haar kennen als de auteur van heel eenvoudige, maar intelligente en grappige boekjes, waarin heel gewone dingen soms erg ongewoon zijn. Ook De Kleine – een ‘waargebeurd verhaal’ (allicht!) – maakt gebruik van dat procedé: geen vergezocht fantasieverhaal of verrassende plotwendingen, geen spectaculaire en indrukwekkende tekeningen, maar daarentegen herkenbare, dagelijkse situaties, echter met een twist.
Alles is rustig, de kat slaapt, de dagen volgen elkaar netjes op, totdat… De Kleine verschijnt. Opeens komt-ie uit de lucht vallen, letterlijk. Zijn ouders vangen hem nog net op en dan is het uit met de rust. Isol verbeeldt dat – simpel, maar goed gevonden – door de lijntekeningen in een andere kleur te verdubbelen, waardoor ze een bibberig, gehaast en druk effect krijgen. Daarna volgt een geïllustreerde handleiding bij de baby, geleverd door een oplettende, maar weinig met baby’s vertrouwde observator. Veelal grappig: ‘De Kleine maakte een hele lange reis en moet nodig slapen’, ‘Hij heeft twee kleine bovenraampjes om te kunnen zien wat er buiten allemaal gebeurt’ of ‘Gelukkig heeft hij een loeiende sirene om te laten merken dat hij iets nodig heeft’. Maar ook poëtisch: ‘De Kleine floept midden in de nacht aan. Een keer, twee keer, drie keer… De Kleine laat zijn alarm voor de zekerheid altijd aanstaan. Want de nacht is een boef, die de kleuren steelt.’ En ontroerend: ‘De Kleine is ook een spiegel. Het heeft geen enkele zin om tegen hem te doen alsof.’ Maar altijd raak en vanuit de logica en het perspectief van de kleine invallers: zo hebben de Kleinen hun eigen, ingewikkelde taal, die mensen niet begrijpen, waarop de Kleinen dan maar beslissen de taal van het huis te gaan spreken. Of hoe ze uiteindelijk merken dat mensen ooit ook Kleinen waren en daarom besluiten maar te blijven.
De lezer, die al wel perfect weet wat baby’s doen en betekenen in een gezin, denkt gewoon een grappig boekje te lezen, maar stiekem doet Isol dankzij haar talige en grafische humor hem nog eens ongemerkt stilstaan bij dit wonder van de schepping. Eenvoudig, maar knap gemaakt boekje, dat net lang genoeg is om leuk en spits te blijven.
Reageer op deze recensie