Een warm thuis voor een verdwaalde kat

Harry is een huiskat. Tot hij argeloos verdwaalt in de stad bij het tikkertje spelen. Hoe raakt hij nu thuis? Dit heerlijke prentenboek is een lust voor het oog, met expressieve en kunstige platen die zo in een museum thuishoren. Heel knap in elkaar gezet ook, dit dunne verhaaltje, door te spelen met details en de heen- en terugweg van Harry de kat.

Harry komt nooit buitenshuis, tot hij op uitnodiging van Vera de vlinder tikkertje gaat spelen. We zien Harry over de daken, over de schutting, langs een reclamezuil lopen en verdwalen. Hij kijkt onverrichterzake op een stadsplan, volgt pijlen en richtingaanwijzers van links naar rechts tot hij in een verkeersbordenknoop raakt. Harry ziet om zich heen andere huizen dan het zijne: kleine (voor slakken), hoge (voor vogels), lage (voor duizendpoten). De kleine, hoge en lage huizen die Harry vindt (een kartonnen doos, een boom en onder een auto), zijn geen succes. Een stevig hondenhok is jammer genoeg al bewoond. In een ‘rijtjeshuis’ (in een rijtje vuilnisbakken) treft Harry nog meer katten: groezelige straatmormels, die hem echter helpen: zij kennen Vera ook, zoeken haar op en leiden zo Harry terug, langs de zuil, langs de schutting, over de daken naar zijn zolderraampje. Harry heeft blijkbaar de smaak te pakken en belooft zijn nieuwe vrienden morgen weer buiten te komen spelen.

Heel eenvoudig, lineair en voorspelbaar verhaaltje – het kón haast niet anders of Harry zou terug thuis raken – maar zo mooi gedaan: niet alleen zijn de katten met hun blinkende oogjes superaaibaar (de straatkatten zijn met springerige haartjes tegelijk schattig en smoezelig – alleen doen hun snuitjes meer aan hondjes dan aan poezen denken), de details zijn fraai (van de parkpoort tot de affiches op de reclamezuil, voor ‘Cats’ en ‘Madame Butterfly’). De sobere tekeningen bevatten knipoogjes (lees W81 st op de wegwijzer maar eens luidop) en grappig (hoe bijvoorbeeld Harry’s nieuwe huizen tegenvallen). De jonge lezer ontdekt samen met Harry dat hij op de goede terugweg is dankzij de omgekeerde herhaling van de decors onderweg. Bovendien leert de lezer via de talrijke ‘vermist’-affiches op de reclamezuil en op de schutting dat Harry’s verdwijning niet onopgemerkt gebleven is én dat de kat een warm thuis wacht. Zo wordt dit boekje meteen ook een verhaal over geborgenheid en familie.

Het is onwaarschijnlijk hoe sterk de Belgisch-Limburgse tekenaar Leo Timmers op een 25-tal jaar is gegroeid in zijn kunnen: van weinig originele Quentin Blake-achtige illustraties tot deze prachtige, kleurrijke en afgeborstelde schilderwerkjes, die bovendien veelal zijn eigen verhalen illustreren waarin al jarenlang vooral dieren de hoofdrol spelen. Met stip is Timmers de meest kundige van alle kinderboekillustratoren van de Lage Landen. Een huis voor Leo zou het museum moeten zijn, zoals gezegd. Maar voorlopig verdient Een huis voor Harry een thuis in elk huishouden met kinderen én ouders die van een goed prentenboek kunnen genieten.