De liefde van moeder en kind en pop

In een kort verhaal voor kinderen, met illustraties van Mara Cerri, bekijkt het Italiaanse literaire fenomeen Elena Ferrante de liefde tussen een meisje en haar pop door de ogen van de eventjes vergeten en verloren pop. Het ontroerende avontuur van de pop trekt een duidelijke parallel met ouder- en kinderliefde. Ferrantes bekende gevoelige stijl uit zich in een vlot leesbare taal en soms mooi verwoorde beelden.  

De toeristen die onlangs op de vlucht voor bosbranden aan de Franse Rivièra moesten overnachten op het strand weten nu wat het is: onbeschut onder de blote hemel moeten zien te overleven. Celina de pop waant zich allerminst veilig wanneer na een dagje strand haar ‘mama’ Mati haar vergeet in het zand; de vijfjarige Mati heeft net een poes gekregen en heeft nauwelijks nog oog voor de pop waarmee ze tot voor kort nog zo intens had gespeeld. Wanneer het donker wordt, komt de akelige man met zijn grote hark die het strand schoonmaakt en er hoopt waardevolle achtergelaten spullen te vinden. Waardeloze dingen gooit hij in het vuur… Een golf komt Celina redden, maar dan zinkt ze naar de bodem van de zee… Uiteindelijk komt de definitieve redding uit onverwachte hoek.  

Niet enkel is dit zomerse avontuur best spannend voor de jonge lezer: wordt Celina herenigd met Mati? Het dunne boekje gaat verder dan dat. Elena Ferrante, bekend van haar zogenaamde Napolitaanse romans, schijnt het pseudoniem te zijn van de 74-jarige Romeins-Napolitaanse vertaalster Anita Raja – de ‘onthulling’ van haar identiteit vorig jaar zorgde voor ontzetting (bij de fans die haar zelfgekozen anonimiteit verkozen) én opluchting (achter de populaire romans ging dan toch geen man schuil). Dit tien jaar oude kinderboek is een ode aan de liefde tussen moeder en kind, verbeeld door een meisje en haar pop. Onmiddellijk identificeert de jonge lezer zich met de pop en herkent het kind zich in de angsten van de pop. In haar ogen is de Wrede Badmeester van Zonsondergang een onverbiddelijk monster dat haar niet alleen lijfelijk bedreigt, maar ook haar identiteit afneemt door met een tussen tong en lippen verschenen vishaak haar Naam aan de pop te ontfutselen. De woorden die Mati met haar pop sprak, zitten gekoesterd diep in de pop verborgen.    

‘Met deze woorden waren Mati en ik gelukkig. Met deze woorden praatte ze en liet ze mij praten, liet ze de dieren praten en de sterren, de wolken, de zandkorreltjes, het water van de zee, de bliksemschichten en de donder, de parasols en de ligstoelen, alles.’  

Uiteindelijk biedt het eerste en laatste woordje dat ze nog heeft – ‘mama’ – letterlijk redding.  

Met dit, mede dankzij de stemmige schilderwerkjes van Mara Cerri, gevoelige boekje raakt Elena Ferrante een snaar bij zowel jonge lezers als voorlezende ouders. Ze doet dat sober, beheerst en allerminst zweverig of ongeloofwaardig. Het is een tot nog toe onbekende kant van de beroemde schrijfster die hier naar boven komt.