Vriendjes met een varken

Joavi wil graag een Bart Simpsonpop, maar zijn vader vindt dat onzin. Zijn zoon moest maar eens de waarde van geld leren kennen en daarom geeft hij hem een porseleinen spaarvarken in de plaats. Telkens als Joavi zijn melk-met-vel drinkt, mag hij een cent in de spaarpot gooien. En wanneer die vol is, kan hij kopen wat hij wil, een Bart Simpsonskateboard bijvoorbeeld. Aanvankelijk vindt Joavi het maar niks, maar gaandeweg gaat hij van zijn glimmende, altijd glimlachende varken houden, dat hij zelfs een naam geeft. Wanneer de dag aanbreekt dat het varken niet meer rammelt en dus vol centen zit, reikt vader Joavi een hamer… Joavi wil zijn varken redden!  

Een amusante anekdote met trauma-potentie, gebaseerd op een jeugdherinnering van de Israëlische auteur Etgar Keret, die als kleuter een spaarvarken kreeg en tot zijn ontzetting te horen kreeg dat hij er alleen wat aan zou hebben later – wanneer het varken barstensvol centen zou zitten – als hij het arme beest kapot zou slaan. Gevolg: meer dan de demonstratiecent is er nooit nog één munt ingestoken. De vreemde verbondenheid die de auteur als kind met de grote porseleinen ogen voelde, brengt hij over in dit korte verhaaltje. Dat verscheen eerder al in een bundel, ook in het Nederlands, maar als prentenboek met de tekeningen van David Polonsky is het nieuw.  

De prenten van Polonsky zijn niet zomaar illustraties, ze geven het verhaaltje wel degelijk een toegevoegde waarde: van Joavi’s walging bij de warme melk, tot de dreigende hamer. Polonsky voegt zelfs na het eigenlijke verhaal nog een plaat toe waarin hij de liefde van de jongen voor zijn strenge, maar goedbedoelende vader verbeeldt. Polonsky’s zwart-wittekeningen (uitgezonderd het roze varken) zijn tegelijk realistisch (ze doen denken aan die van Brian Selznick en Shaun Tan) en suggestief (vooral in de gezichtsexpressies).  

Maar ook Kerets inventieve en impliciete taalgebruik is een genot om te lezen. Hij drukt goed uit hoe een jong kind denkt en fantaseert. Zo noemt Joavi het varken Levison, naar de naam die op hun brievenbus staat – van een vorige bewoner, maar Keret schrijft: ‘Net als iemand die vroeger in onze brievenbus woonde’. Heerlijk.  

Sympathiek boekje met prachtige prenten dus.