Een grote strik met een vuile blik

Wat een schattig, snoezig, poezelig (euh… nee… niet poezelig – het gaat over honden), knuffelig en lief prentenboekje? Nee natuurlijk niet, dit is een stoer, luidruchtig, modderig, harige-kontenruikend hondenboek waar zelfs krokodillen van gaan rillen! Of hoe ook kleine schoothondjes die van grote-hondendingen dromen vrienden vinden met gelijkaardige ervaringen.  

Scheetebeetje voelt zich een Deense dog in het diepst van zijn gedachten, maar is een (harig) knackworstje groot en wordt door zijn baasje aangekleed, geknuffeld, van hartvormige brokjes voorzien en – o horror – zelfs in haar handtas gestopt. Op straat wordt hij door de andere honden hiervoor uitgelachen. Als hij in het park de grote honden ziet rennen en blaffen is hij zo geïntimideerd dat hij blij is dat hij zich kan verstoppen in een tas. Toch nodigen de grote honden hem uit om met hen te spelen. En het is geweldig: Scheetebeetje doet alle ruwe spelletjes met Boef, Bruin en Baas mee en voelt zich eindelijk een Echte Hond. Tot het baasje hem weer oppikt. En ook de andere honden door hun baasjes geroepen worden… met al net zo tenenkrullende, zoetsappige en denigrerende koosnaampjes! Voortaan voelt Scheetebeetje zich een beetje beter: hij speelt met zijn nieuwe vrienden en na al dat rennen en spelen smaken zelfs de hartjesbrokken hem.  

De grote boodschap van Sean Taylor (met het hondenzakje bij de hand!) in dit grappige en aantrekkelijke prentenboek is duidelijk voor de jonge lezer: ook al voel je je minder dan de rest, de rest is niet veel beter dan jij. Als je dat door hebt, maakt het inderdaad niet uit hoe je eruitziet, het is maar wat je ervan maakt! De paginagrote tekeningen van Kate Hindley doen wat aan Tony Ross denken, die ook goed de hondenziel kan weergeven, en zijn een plezier om naar te kijken. Haar honden in alle maten en kleuren hebben personaliteit, zelfs het opdondertje Scheetebeetje dat met een grote strik en een vuile blik zijn lot bestrijdt. Een scheet van een boekje!