Heldin met een duister kantje

Een pretentieloos fantasy-meets-scifi-strip van 256 pagina’s over de strijd tussen goed en kwaad en over vriendschap, dat is het vlotte, onconventionele en humoristische Nimona in een notendop. Inventief en magisch avontuurlijk als de Amulet-fantasyreeks van Kazu Kibuishi, met in stijl en komische timing ook gelijkenissen met de Donjon-reeks van Sfar & Trondheim.

Als fervente cosplayer en studente creëerde Noelle Stevenson op de kunstschool in Maryland het fantasypersonage Nimona voor een web comic, die uiteindelijk haar afstudeerproject zou worden. Online beleefde de onstuimige tiener/gedaanteverwisselaar haar eerste, goed ontvangen avonturen, vorig jaar werden die gebundeld tot een graphic novel, die nu vertaald is en inmiddels ook van gedaante verwisseld is in een tv-animatiereeks. We maken kennis met de opdringerige tiener Nimona die per se de sidekick wil worden van de schurk van het koninkrijk, Ballister Zwarthart. Ze wil niets liever dan ‘snode plannen’ smeden, maar Zwarthart moet haar enthousiasme wat temperen. Omdat haar vermogen elke mogelijke gedaante aan te nemen wel handig is voor een superschurk stemt hij toe. Samen nemen ze het op tegen het Instituut voor Rechtshandhaving & Heldendom, dat minder nobel is dan de naam laat uitschijnen: zo wordt er in het geheim een gigantische hoeveelheid gif gebrouwen en worden er superwapens gemaakt waarmee de directrice zelf snode plannen heeft. Gaandeweg wordt de lezer duidelijker dat goed en kwaad niet altijd zijn wat ze lijken. Ook de superschurk heeft uiteindelijk het hart op de goede plaats.

Voor het Instituut neemt Zwartharts eeuwige rivaal en voormalige beste vriend heer Ambrosius Goudzak (geen toevallige pun met ‘goedzak’ en zijn gouden lokken; al is hij niet zo’n goeierd als men wil doen geloven) als kampioen van zijn lichting het op tegen het dynamische en ballorige Ballister-duo. Een en ander escaleert tot het koninkrijk half in puin ligt, de twee oude vrienden zich verzoend hebben en Nimona’s ware aard ontdekt, ontketend en dan weer onschadelijk gemaakt is. Met wat goedkoop sentiment er achteraan (onder meer over het uiteindelijke lot van Nimona). Lees erin wat je wilt, maar het lijkt alsof Stevenson méér dan louter vriendschap in de relatie tussen Zwarthart en (de wel erg vrouwelijk getekende) Goudzak heeft willen leggen.

Stevensons tekeningen zijn toegankelijk, hoekig, maar zwierig. Ze maakt veel gebruik van donkere en lichte kleuren, er wordt flink wat gekletst, maar ook geduelleerd, gezapt en geblakerd. Toch verliest de auteur de humor niet uit het oog. Als Nimona zich met haar superkrachten voorstelt aan Zwarthart bijvoorbeeld voegt ze eraan toe – zonder dat dit enige rol zal spelen in het verhaal – dat ze niet van bananen houdt. Of ze doet hem schrikken door zich in een haai te veranderen, of hij plaagt haar door een pizza met sardientjes te bestellen. De toon is dus licht, hoewel er veel bloed vloeit en zelfs een hoofd rolt.

Nimona zelf is een sterk personage met een sterk karakter: ze gaat ervoor, ze is eigenzinnig (bijvoorbeeld in haar haartooi) en ondernemend, ietwat onbesuisd (ze opent geen deuren, maar slaat ze in), maar erg herkenbaar voor jonge lezers (ze houdt van junkfood en games), en is toch ook geheimzinnig: ze is vaag over haar achtergronden en de herkomst van haar kracht. Precies zoals heel wat jongeren zelf willen zijn, allicht. Jongeren willen stoer en cool zijn, maar ook mysterieus en allerminst oppervlakkig. En allicht is dit zoals de auteur zichzelf, al rollenspelend, wel wil voorstellen: Nimona ontstond, zoals gezegd, uit cosplay. Met als uitkomst: een heldin met diepgang, met donkere (tot moorddadige) kantjes, maar ook trouw en edelmoedig. Een heldin die misschien later nog wel eens zal opduiken in een web of gedrukte comic.