Niet overtuigend

Kinderpsychologe Mirjam Hildebrand wil met dit door Jolanda van der Burgt geïllustreerde prentenboek bij kinderen en hun ouders pleiten voor eens een andere kijk op en aanpak van dingen om kinderen te leren meer aangepast en flexibel in het leven te staan. Dat kan door eens anders te doen dan anders, door de dingen zelfs andersom of op z’n kop te doen. Zo zou het kind leren dat buiten spelen in de regen net zo leuk kan zijn als lekker binnen. Of dat door eens iets te eten wat het niét lekker vindt en te doen alsof het lekker is, dat dit eten na een tijdje wat minder vies lijkt. Woordjes omdraaien is volgens de psychologe een amusante manier om linker- en rechterhelft te trainen in het doen samenwerken van intuïtie en verstand. En eens een klasgenootje uitnodigen met wie je anders nóóit zou afspreken oefent het kind sociaal flexibel te zijn.  

Enkele van deze oefeningen komen in het prentenboek aan bod, waarin Siem en zijn opa samen dolle opsekopse avonturen beleven op een gewone dag in een gewoon huis met een gewone tuin: ze doen alsof hondenrollen ruiken naar bloemetjes, ze trekken elkaars zwembroek aan om in de regen in een plonsbadje te gaan zitten. Oma is daar duidelijk niet blij mee, maar een boos gezicht is in de opsekopse wereld juist een blij gezicht! Opsekops doen is zelfs aanstekelijk: buurjongen Max doet ook lekker mee. De dag eindigt met Siem die opa in bed stopt en voorleest en dan is het mooi geweest en is al het gewone weer leuk.  

Behalve dat hij een leuke dag met zijn gekke opa heeft gehad, heeft Siem onbewust geleerd dat eens een keer het omgekeerde doen van wat je gewoon bent te doen óók plezant kan zijn én je zo de waarde leert kennen van die gewone dingen die je gewend bent te doen. Die bedoeling is door de begeleidende uitleg en tips wel duidelijk voor de ouders of opvoeders die dit prentenboek gebruiken, maar of die boodschap ook elke lezer bereikt met dit boek, is verre van zeker.   Het valt te betwijfelen of jonge lezers meer uit het boek halen dan inspiratie voor een leuke dag. Alleszins zal door eens een dag ‘gek’ te doen het kind niet méér sociaal aangepast of flexibel zijn geworden: het gaat hier om een levenshouding die permanent en constant moet zijn om werkzaam te zijn. Dat drukt het boek te weinig uit. En het is nog maar de vraag of de aansporingen eens ‘opsekops’ te doen wel effectief kunnen zijn: in de regen spelen misschien nog wel, maar is een kind werkelijk zover te brengen dat het een klasgenootje uitnodigt dat het eigenlijk niet wíl vragen? Ouders moeten dan al sterk in hun schoenen staan om niet toe te geven aan machtsmisbruik.  

Grafisch is het prentenboek ook niet heel overtuigend. De tekeningen doen nogal pseudo-Fiep Westendorp aan: ze zijn enerzijds wel eenvoudig en expressief, maar anderzijds niet bijster origineel en wat amateuristisch onaantrekkelijk.