Geen zin meer in de film

De live action film ‘Paddington’ werd eind vorig jaar, begin dit jaar, best goed onthaald in de bioscopen. De charmante familiefilm is dan ook een typische feelgoodmovie, met een heerlijk slechte slechterik (rol van Nicole Kidman), een sullige goedzak (Hugh Bonneville) en naast het uiteraard onweerstaanbare beertje Paddington een cast van nog meer gerenommeerde namen (o.a. Peter Capaldi en Julie Walters).  

Hetzelfde – goed onthaald, charmant, onweerstaanbaar en dergelijke – kan echter niet gezegd worden over ‘het boek van de film’. Om te beginnen is het een fout om van het bekende klassieke kinderboek van Michael Bond (die overigens een klein rolletje in de film kreeg) een prentenboek te willen maken: Bond schreef ruim 50 jaar geleden zijn verhaaltjes als leesboekjes, spaarzaam en schetsmatig geïllustreerd door Peggy Fortnum. Het fotoboek in een opeenvolging van stills uit de film doet dus het oorspronkelijke werk geen recht.  

Overigens is het 'verhaal van de film' lastig te volgen met enkel maar stilstaande beelden, vooral bij de actiescènes die wel erg willekeurig en knullig overkomen zo. Ook de meer visuele rollen, zoals mevrouw Bird, of meneer Curry’s coup de foudre voor slechterik Millicent komen in een beschrijvend prentenboek als dit nauwelijks uit de verf. De tekst slaagt er ook niet in om enige spanning in het verhaal te brengen – hoewel die er in de film wel is wanneer bijvoorbeeld Paddington in de klauwen van Millicent valt. Tussen haakjes: de rol van de gesjeesde wetenschapster/taxidermiste is afwezig in de boekjes van Bond. Die beperken zich voornamelijk tot de uitdagingen die een ondernemend beertje in een normaal huisgezin met zich meebrengt.  

Hier en daar doet auteur Stella Gurney haar best om iets méér in het verhaal te steken dan louter een beschrijving van opeenvolgende scènes. Bijvoorbeeld wanneer Millicents toon er eentje genoemd wordt ‘waar je bang van zou worden’. Wel, waar men eerder bang van wordt, is dat dit boek voor een lezer lastig te volgen is zonder de film gezien te hebben. Er zijn namelijk nogal wat hiaten en onwaarschijnlijkheden in het verhaal die je zonder de film niet meteen zelf kan invullen. Een en ander maakt dat het boek niet meteen publiciteit maakt voor de film: zin om de film te bekijken geeft dit boek niet echt.  

Maar daar is het allicht ook niet voor bedoeld: het boek is slechts een van de vele vormen van merchandising in het zog van film. Geschikt als een souvenir voor de familie die van de film genoten heeft en dit plezier nog avonden al voorlezend of prentjes kijkend wil verderzetten. We kunnen enkel hopen dat film en boek de jonge en oudere kijkers lekker maken voor de echte Paddington-verhaaltjes van Michael Bond. Een heruitgave van de klassiekers, een kleine twintig jaar geleden nog door Van Reemst Uitgeverij, zou in deze rubriek wél goed onthaald worden.