Egyptisch impressionisme
Tien jaar na zijn oorspronkelijke uitgave krijgt het debuut van Milan Hulsing een nieuw leven met enkele extraatjes. Tien jaar na de Arabische Lente – die Egypte niet veel goeds opleverde – heeft Stad van klei de tand des tijds heel goed doorstaan.
De graphic novel is gebaseerd op een novelle van de Egyptische schrijver Mohamed El-Bisatie uit 2004. Milan Hulsing woonde en werkte in Caïro toen hij Al-Khaldiya verstripte: alleen via Egyptische literatuur, vond hij, kon hij trachten van binnenuit ‘in de poriën van het land door te dringen’. Zijn versie was in januari 2011 nog maar net verschenen of de Arabische Lente brak uit, die heel wat Noord-Afrikaanse regimes op hun kop zette. Voor Egypte betekende de volksopstand het einde van het Mubarak-tijdperk, maar toen na een kort intermezzo onder de moslimbroederschap generaal Sisi aan de macht kwam, bleek het land van de regen in de drop verzeild te zijn geraakt. Het verhaal van Bisatie is geen rechtstreekse aanklacht tegen het regime, maar een subtiele zedenschets van de corruptie en paranoia in de leidende klasse: een situatie die er vandaag allicht niet beter op geworden is tegenover tien jaar geleden.
In het boek volgen we ambtenaar-boekhouder Salem, die ‘een perfect plan’ bedenkt: dankzij zijn toegang tot het overheidsapparaat en zijn administratie fingeert hij in het kadaster het bestaan van een hele stad waarvan het uitgebreide politiekantoor bekostigd moet worden. De lonen van de politiemannen laat hij op een eigen rekening storten. Salem bouwt op zijn appartement met klei de hele stad Khaldiya na, inclusief verpauperde en opstandige arbeiderswijk, om zijn fictie vorm te geven. Gaandeweg wordt de stad van klei steeds meer levensecht voor de frauderende ambtenaar, worden zijn hoofdrolspelers mensen van vlees en bloed en raakt hij zelfs betrokken in de denkbeeldige oplopende spanning in de stad. De hele situatie wordt almaar absurder en komt in een zandstorm tot een noodlottige vermenging en finale.
Na het verhaal volgen een geïllustreerd essay van Abdelkader Benali over Caïro, enkele karakterschetsen, Hulsings korte impressie over het begin van de Arabische Lente in Caïro en schetsen voor een niet-gerealiseerde verstripping van De vreemdeling. In een van de extra’s van deze uitgave (uitgebracht in hetzelfde, grotere formaat als Hulsings latere werken) verklapt Hulsing hoe hij aanvankelijk het verhaal in zwart krijt wilde tekenen. Maar dat harde, afgelijnde beeld klopte niet ‘met het natte en contourloze van klei’, waarna hij zijn figuren en decors ‘boetseerde’ met vormeloze aquareltinten, die in hun spel van licht en donker en in hun ongrijpbare vluchtigheid neigen naar impressionisme.
De indrukken die de lezer krijgt, zijn nochtans helder: in de grauwe werkelijkheid van ambtenaar Salem overheerst het grijs, in die van zijn verzonnen stad is die dof en woestijnkleurig, als nat zand of klei. Tegen het eind, wanneer Salem ‘behekst’ raakt door zijn verbeelding, lopen grijs en zandkleur in elkaar over. Op die manier geeft Hulsing een bijkomende grafische kracht aan het verhaal. Een verhaal dat niet enkel de logheid van het bureaucratische machtsapparaat aan de kaak stelt, maar ook de hypocrisie en de al net zo ingebeelde achterdocht van de machtshebbers – politie-inspecteurs en fabrieksdirecteurs tegelijk – voor het gepeupel, dat ongemeen hard door hen wordt aangepakt.
Stad van klei is, ondanks zijn Egyptische herkomst en onderwerp, een universeel verhaal en blijft een van de sterkste Nederlandse graphic novels ooit. Zowel inhoudelijk als vormelijk zijn de 136 pagina’s van internationaal hoog niveau en is auteur Milan Hulsing meteen een van de meest gerespecteerde beeldverhaalmakers van het ogenblik geworden. Ook zijn volgende werken waren sterk, maar overtroffen toch niet het niveau van deze Stad van klei, een must in elke stripbibliotheek.
Reageer op deze recensie