Bechamel met een Sausje van Seks en Zinloosheid

Wie dacht dat Dimitri Verhulst met Bechamel Mucho een luchtige zomerroman had geschreven, komt van een koude kermis thuis. De Vlaamse schrijver levert hier een wervelende cocktail van tragiek, maatschappijkritiek en seksuele escapades, opgediend met zijn kenmerkende scherpe pen. Wat een soep van verhalen!
Het verhaal speelt zich grotendeels af in een Spaans clubhotel, een plek waar dromen naar goedkope cocktails smaken en de bittere nasmaak van de realiteit nooit ver weg is. Alex, de Belgische animator met een verleden dat net zo mislukt is als zijn experiment met moedermelkkaas, vormt het kloppend hart van deze mozaïekroman. Rond hem cirkelen een bonte stoet vrouwen, ieder met een verhaal dat balanceert tussen droefenis en absurdisme. Of eigenlijk: een excuus om met Alex het bed in te duiken.
Van een weduwe die de rouw te lijf gaat met Spaanse sigaretten en seks, tot een Ierse zangeres die ten onder gaat aan coke en karaoke—deze vrouwen lijken allemaal personificaties van een of andere maatschappelijke kritiek. En Alex? Hij is de katalysator, de schlemiel, de moegestreden Don Quichot die zijn roestige lans richt op de ultieme draak: de leegte van het bestaan.
De zinloosheid smaakt wrang, maar de saus is goed gekruid
Verhulst maakt korte metten met romantiek. Liefde? Illusie. Seks? Functioneel. Hoop? Iets voor op een kaart in de hotelwinkel. De enige constante in dit boek is de onvermijdelijke leegte, meesterlijk samengevat door Alex’ innerlijke overpeinzingen. Zijn lot als “ridder in de orde van de dwazen” is tegelijk tragisch en bevrijdend.
Wat de roman overeind houdt, is Verhulsts genadeloze humor. Met quotes als “Animatoren. Je denkt dat ze zijn besneden. Maar in werkelijkheid is hun voorhuid gewoon afgesleten,” en de ironische climax van een orgasme onder een olijfboom tijdens een doelpunt van Lukaku, toont hij zich opnieuw de meester van het tragikomische absurdisme.

Waarom leest dit als een Vlaamse soap op steroïden?
De kracht én zwakte van Bechamel Mucho zit in de structuur. Elk hoofdstuk draait om een nieuwe vrouw en haar tragische achtergrond, wat het boek soms meer op een episodische Netflix-serie doet lijken dan op een coherente roman. En dan is er nog dat absurde, compleet overbodige gedicht—een 28-pagina’s durende poging tot avant-garde die voelt als een bijlage die je per ongeluk niet had moeten lezen.

Eindoordeel
Bechamel Mucho is een boek dat bulkt van de maatschappijkritiek, geniale oneliners en scherpe observaties, maar ook struikelt over zijn eigen ambitie. De thematiek van zinloosheid wordt meesterlijk uitgewerkt, maar na zeventien hoofdstukken vol seksuele escapades kan zelfs de meest doorgewinterde lezer een lichte vermoeidheid voelen. Toch blijft Verhulst een meesterverteller, eentje die de rauwe waarheid verpakt in een saus van humor, sarcasme en Vlaamse flair.

Score: ★★★★☆
Perfect voor iedereen die zich wil verliezen in een roman vol hilariteit, seks, en existentiële wanhoop—maar niet bang is voor een portie nihilisme als dessert.