De ontdekking van het langzaam lezen

De ontdekking van de hemel is een indrukwekkende roman waarin Harry Mulisch zijn ambitie om "het boek der boeken" te schrijven niet onder stoelen of banken steekt. Met zijn kenmerkende, zelfverzekerde schrijfstijl weeft Mulisch een complex verhaal over vriendschap, lotsbestemming en de relatie tussen hemel en aarde.
Hoewel het boek bij vlagen meeslepend is en vooral naar het einde toe écht spannend wordt, vraagt het ook veel van de lezer. De roman is voor mij iets te omvangrijk en bevat uitgebreide filosofische en theologische beschouwingen, die soms als langdradig kunnen worden ervaren. Dit maakte dat ik er behoorlijk veel tijd voor nodig had om het boek helemaal door te werken.

Mulisch’ zelfverheerlijkende stijl – zijn neiging om zichzelf als schrijver en denker te verheerlijken – stoorde me af en toe, zeker in passages waarin zijn kennis en eruditie nadrukkelijk worden tentoongespreid. Toch blijft de kern van het verhaal krachtig: de bijzondere band tussen Onno en Max, de lotsbestemming van hun zoon Quinten, en het grootse thema van de zoektocht naar het verloren verbond tussen hemel en aarde.
Uiteindelijk zou ik De ontdekking van de hemel beoordelen als een matig tot goed boek. De schoonheid van het verhaal wordt soms overschaduwd door Mulisch’ behoefte om te imponeren. Hoewel ik de grootsheid van zijn opzet en het vakmanschap erken, begrijp ik de enorme hype rondom het boek niet helemaal. Voor lezers die houden van diepgravende literatuur is het een bijzondere ervaring, maar het vraagt wel veel geduld en toewijding.
Eindoordeel: 3,5 van de 5 sterren.