Nederland als lappendeken

Ik hou van kaarten. En ik blader dan ook met plezier in zo’n boek vol met kaarten. Over de hele geschiedenis van Nederland en wijde omgeving. Van rond het begin van onze jaartelling tot nu.
Boeiend om te zien hoe in de loop van de tijd Nederland gegroeid is. En ook hoe dingen daarin blijven schuiven. Grappig om te zien dat de plaatsen Geldern en Limburg, waar onze provincies Gelderland en Limburg naar vernoemd zijn, inmiddels helemaal niet meer in Nederland liggen. Maar het is niet echt een leesboek. Daarvoor is de tekst rond de kaarten toch wat te summier. Het is vooral jammer dat de kaarten zelf niet wat meer worden toegelicht. Oude kaarten zijn heel anders dan die we nu gewend zijn. Heel veel detail en veel minder zakelijk. Het was mooi geweest als we wat meer geholpen zouden worden om op de kaarten onze weg te vinden, als we gewezen waren op de interessante elementen.
Het boek begint breed en met grote lijnen. Daarna gaat het steeds meer om de details. Het gemarchandeer om stukjes Limburg die uitgeruild worden is nog wel interessant om te lezen. Daarna wordt het echter steeds gedetailleerder millimeterwerk. Of nog eigenlijk altijd: kilometerwerk. Bijvoorbeeld kleine landannexaties na de Tweede Wereldoorlog die later toch weer worden terug gegeven, onenigheid met Duitsland over de grens in de Dollard, kleine grenscorrecties hier en daar. Dat begint toch een beetje minder interessant te worden. Dan begint het boek zijn ondertitel waar te maken: “hoe Nederland zichzelf bijeen heeft geraapt.”
Aardig is het boek wel als naslagwerk. Ik ben nu aan het luisteren naar De Bourgondiërs van Bart van Loo, en dan is het aardig om de bijbehorende kaarten er bij te halen. Een aardig boek om te hebben, maar er had iets meer uitgehaald kunnen worden.