Lezersrecensie
De weg zelf is de bestemming
In ‘Het dwaallicht’ neemt Willem Elsschot ons via zijn favoriete hoofdpersonage en verteller Laarmans mee op een nachtelijke, dwalende zoektocht naar de obscure Maria Van Dam, een jonge ‘zakkennaaister’ die haar adres (Kloosterstraat 15) had achtergelaten bij drie ‘zwartjes’, zeemannen van het aangelegde schip, de ‘Dehli Castle’. Geleidelijk aan worden de tocht en de verworven indrukken en inzichten belangrijker dan het einddoel. Kleurrijke personages duiken op in de stad en leiden tot levendige interacties en dialogen, zoals alleen Elsschot die haarfijn in zijn nuchtere en efficiënte stijl kan neerschrijven.
‘Het dwaallicht’ is een bijzonder mooie, sfeervolle en wat melancholische afsluiter van Elsschots literaire carrière en door de verrassend mooie meerduidigheid en diepere gelaagdheid toch een opvallend en uitermate diepzinnig buitenbeentje in het oeuvre van deze literaire vakman. Deze roman uit 1946 raakt verschillende universele en nog steeds actuele thema’s aan: polarisatie, religie, vreemdelingenangst, het spel tussen fictie en werkelijkheid, de roep van individuele vrijheden en verlokkingen ten koste van verantwoordelijkheden en gemeenschapszin.
Dit was het laatste prozawerk dat ik van Elsschot nog te lezen had en ik heb opnieuw genoten van zijn taal, stijl en personages. Hij is de eerste klassieke auteur van wie ik alle romans en novelles heb gelezen en het is me in ieder geval duidelijk wat er nu zal volgen: herlezen, met veel plezier en wellicht boordevol nieuwe ontdekkingen.
‘Het dwaallicht’ is een bijzonder mooie, sfeervolle en wat melancholische afsluiter van Elsschots literaire carrière en door de verrassend mooie meerduidigheid en diepere gelaagdheid toch een opvallend en uitermate diepzinnig buitenbeentje in het oeuvre van deze literaire vakman. Deze roman uit 1946 raakt verschillende universele en nog steeds actuele thema’s aan: polarisatie, religie, vreemdelingenangst, het spel tussen fictie en werkelijkheid, de roep van individuele vrijheden en verlokkingen ten koste van verantwoordelijkheden en gemeenschapszin.
Dit was het laatste prozawerk dat ik van Elsschot nog te lezen had en ik heb opnieuw genoten van zijn taal, stijl en personages. Hij is de eerste klassieke auteur van wie ik alle romans en novelles heb gelezen en het is me in ieder geval duidelijk wat er nu zal volgen: herlezen, met veel plezier en wellicht boordevol nieuwe ontdekkingen.
1
Reageer op deze recensie