Lezersrecensie
Zoetwaterparels.... het begon als een dieseltrein maar eindigde als TGV
Voor de leesclub De Boekenreizigers mocht ik het boek Zoetwaterparels van Nico Torrenga lezen.
In het oude huis van zijn overleden tante Ada, overdenkt Robert of hij zijn huwelijk met Freija nog nieuw leven wilt inblazen, of het eerder wilt opblazen.
Alleen is hij in die time-out niet echt braaf geweest en belandde hij met een knappe wandelaarster snel in bed.
En voor hij het weet zit hij weer aan de fles.
Echter denk hij steeds aan zijn stiefzoon Mille waarmee hij een hele hechte band heeft.
Voor dat ventje zou hij alles doen om zijn oogappel heel gelukkig te zien.
Te pas en te onpas bezoekt zijn bemoeizuchtige buurman hem en zet deze Robert aan het denken.
Plots wordt er wat verder een lijk ontdekt en Robert wordt overspoeld door schuldgevoelens.
Hij wilt er alles aan doen om het recht te zetten, maar dan komt stilaan de waarheid naar boven.
Zal hij Mille ooit nog onder ogen durven komen en dreigt hij het ventje te verliezen?
Allemaal vragen die in het plot allemaal beantwoord zullen worden.
Het verhaal begint heel rustig en gestaag, naar mijn gevoel iets te rustig.
Het duurde naar mijn gevoel iets te lang eer er echt actie in het verhaal zat.
Ik had bijna de moed laten zakken om verder te lezen, en wat was ik blij dat ik had doorgezet.
Opeens gebeurde er vanalles en veel te veel op korte tijd dat ik even de tijd moest nemen om alle details te laten bezinken.
Dat Nico Torrenga kan schrijven, is algemeen geweten want ook zijn vorig boek Samen alleen was een voltreffer.
Alleen vond ik dat er sneller actie was dan in Zoetwaterparels.
Nico schrijft met een vlotte pen en in duidelijke taal wat zeker een pluspunt is.
Ondanks de trage start had ik wel genoten van Zoetwaterparels en raad ik het aan voor wie van spanning en actie houdt.
Bedankt Nico dat ik via de leesclub jouw boek mocht lezen en ik kijk uit naar jouw volgend boek
In het oude huis van zijn overleden tante Ada, overdenkt Robert of hij zijn huwelijk met Freija nog nieuw leven wilt inblazen, of het eerder wilt opblazen.
Alleen is hij in die time-out niet echt braaf geweest en belandde hij met een knappe wandelaarster snel in bed.
En voor hij het weet zit hij weer aan de fles.
Echter denk hij steeds aan zijn stiefzoon Mille waarmee hij een hele hechte band heeft.
Voor dat ventje zou hij alles doen om zijn oogappel heel gelukkig te zien.
Te pas en te onpas bezoekt zijn bemoeizuchtige buurman hem en zet deze Robert aan het denken.
Plots wordt er wat verder een lijk ontdekt en Robert wordt overspoeld door schuldgevoelens.
Hij wilt er alles aan doen om het recht te zetten, maar dan komt stilaan de waarheid naar boven.
Zal hij Mille ooit nog onder ogen durven komen en dreigt hij het ventje te verliezen?
Allemaal vragen die in het plot allemaal beantwoord zullen worden.
Het verhaal begint heel rustig en gestaag, naar mijn gevoel iets te rustig.
Het duurde naar mijn gevoel iets te lang eer er echt actie in het verhaal zat.
Ik had bijna de moed laten zakken om verder te lezen, en wat was ik blij dat ik had doorgezet.
Opeens gebeurde er vanalles en veel te veel op korte tijd dat ik even de tijd moest nemen om alle details te laten bezinken.
Dat Nico Torrenga kan schrijven, is algemeen geweten want ook zijn vorig boek Samen alleen was een voltreffer.
Alleen vond ik dat er sneller actie was dan in Zoetwaterparels.
Nico schrijft met een vlotte pen en in duidelijke taal wat zeker een pluspunt is.
Ondanks de trage start had ik wel genoten van Zoetwaterparels en raad ik het aan voor wie van spanning en actie houdt.
Bedankt Nico dat ik via de leesclub jouw boek mocht lezen en ik kijk uit naar jouw volgend boek
2
Reageer op deze recensie