warmhartige feelgood

Beth Moran heeft de gave om eerlijke romans met diepgang te schrijven, zonder grof taalgebruik of expliciete liefdesscènes. Door de vlotte schrijfstijl en goede verhaallijnen weet Moran mij vanaf de eerste pagina te boeien. Ook in deze roman spelen verschillende maatschappelijke thema’s. Denk aan armoede, ouders met psychische problemen, je identiteit ontdekken. Uiteindelijk draait alles om het vinden van de ware liefde. Moran heeft de belangrijkste personages goed uitgediept en echt een gezicht gegeven.
Olivia (Ollie) Tennyson is 29 jaar en besluit dat ze op zichzelf wil wonen, uit de buurt van haar moeder. Haar liefdespartner heeft Ollie verlaten vanwege haar overbezorgde, manipulatieve moeder. Al snel koopt Ollie een cottage met een tuin die uitkomt in het bos. De vriendinnen van haar moeder nemen de zorg over, zodat Olivia de kans krijgt om haar eigen leven op te bouwen. De nieuwe buren zijn op zichzelf, maar met buurmeisje Joan sluit ze een bijzondere vriendschap. Joan brengt haar zwerfhondje Nesbit bij Olivia. Om nieuwe mensen te leren kennen, besluit Olivia taallessen te verzorgen in de bibliotheek. Het is een gemêleerde groep mensen.
Om te ontdekken wat haar ècht gelukkig zal maken, heeft Ollie een dromenlijst gemaakt. Die wil ze doorlopen, voordat ze zich opnieuw durft te binden aan een man. Vriendin Steph houdt Ollie scherp. Hondje Nesbit loopt weg, waardoor Ollie boswachter Sam ontmoet. Na dit eerste contact ontstaat er een warme vriendschap tussen Sam en Oliva. Soms is Oliva een beetje klunzig, wat hilarische momenten oplevert. Sam is regelmatig de redder in nood. Bij Joan thuis blijkt vanalles te spelen, waardoor Ollie grenzen moet stellen om niet terug te vallen in oude patronen.
Op haar 30e verjaardagsfeest heeft Ollie de hele dromenlijst afgewerkt. Ze ontmoet ze haar nieuwe, knappe buurman. Twee knappe vrijgezellen die om Ollies aandacht vragen. Het einde blijkt niet zo voorspelbaar als gedacht.
Dit boek is een welkome aanvulling in het feelgood-genre.