Glimlach van begin tot eind

In 1 dag (en in 1 zucht) uit gelezen: Een winter in Parijs. Heerlijk. Wat een lief boek.

Een winter in Parijs van Jane Smiley speelt zich af aan de voet van de Eiffeltoren. Het boek start bij de ontsnapping van renpaard Peres. Hond Frida ontfermt zich over het paard en een vriendschap is geboren. De vriendenclub breidt zich uit met een raaf, twee eenden, een jongen en uiteindelijk ook een rat (het is Parijs tenslotte).

De roman leest makkelijk weg, maar je vraagt je geen moment af of je een kinderboek in handen hebt. Misschien komt dat doordat Smiley zo'n aangename wereld schetst. Dieren praten met elkaar en zorgen voor elkaar. Het is een wereld waarin een raaf alles lijkt te weten, maar uiteindelijk is het een eend die misschien wel de wijste is.

Je komt in het boek wisselende vertelperspectieven tegen. Dat is knap gedaan, want zo kom je net wat meer te weten. Je vraagt je tenslotte toch ook af hoe de dieren door de Parijzenaren worden bekeken.

Soms herhaalt de schrijver bepaalde dingen net wat te veel ("Peres was een nieuwsgierige driejarige"), of een herhaling van zinsbouw achter elkaar. Dat kan soms poëtisch zijn of zorgen voor een prettig ritme, in dit geval vond ik het wat storend.

Laat dat je niet tegen houden, want het boek is daar te mooi voor. Voor wie Parijs kent kan de roman soms een feest der herkenning zijn. Zoals Parijzenaren er niet van houden als hun schoenen nat worden. En het getoeter als dingen in het verkeer net iets te lang duren, ook al is net een oud dametje aangereden.

Een winter in Parijs liet me glimlachen van het begin tot het eind. En dat eind was zó lief, dat het me bijna een brok in de keel gaf.