Droomhuis is een verhaal dat tijd kreeg om te groeien

Inez de Goede, geboren in 1970, bracht niet alleen haar kindertijd in Frankrijk door, maar kreeg ook met grensoverschrijdend gedrag te maken. Het was een hele tijd zoeken naar de juiste vorm om iets slechts uit haar verleden in iets moois te veranderen. Ze liet aan haar verhaal voldoende tijd om te groeien en dat resulteerde in haar prachtdebuut ‘Droomhuis’.

In de beginscène zie je de donderwolken boven een disfunctioneel Nederlands gezin in Frankrijk hangen. Korte hoofdstukken, die vlot wisselen tussen heden en verleden, ontrafelen stukje bij beetje hoe het zover is kunnen komen. Het heden wordt door de volwassen Lot in de ik-vorm verteld. In het verleden doen zowel Lotje als haar moeder Mara hun verhaal in de derde persoon.

Mara worstelt een groot deel van haar leven met een depressie. Wanneer ze als alleenstaande moeder de avontuurlijke Ab ontmoet, lijkt hij haar ideale reddingsboei: hij stelt haar voor om naar Frankrijk te emigreren en zo haar depressie te overwinnen. Eerst lijkt dat te lukken, maar dan blijkt de reddingsboei zelf beschadigd. De praktische kant van de emigratie en het leven op het platteland, zoals taalproblemen en een meester die voorstander van lijfstraffen is, prikt de idyllische luchtballon stuk.

’De vrouwen stonden in de keuken of de moestuin (…) De mannen reden met een sigaretje in hun mondhoek op hun tractor, gingen op jacht, zorgden voor de koeien, sloegen hun hond en hadden bijna allemaal pisvlekken op hun broek.’

Inez heeft een schilderachtige schrijfstijl die voor een symbiotische wisselwerking tussen de weelderige, maar soms beangstigende natuur en de verwarde gevoelens van de hoofdpersonages zorgt. Korte zinnen en dialogen doorbreken het trage ritme van de meer complexe constructies, waardoor het leesritme vlot en aangenaam is.

‘Alsof ik langzaam groen werd vanbinnen, tot ik kopje-onder ging en in een slijmerig, zuigend moeras bleek te staan met duizenden slierten wier die zich steeds strakker om mij heen wonden en me naar de diepte probeerden te trekken.’

Zware thema’s zoals depressiviteit en grensoverschrijdend gedrag worden op een delicate wijze uitgediept. Aan de hand van anekdotes en kleine voorvallen in het gezin krijgen we geleidelijk een beeld over de functie van Lotje, hoe de stiefvader in elkaar zit, waarom de moeder blind is. Het kindermisbruik wordt zo fijngevoelig beschreven dat het heel hard binnenkomt. Welke lezer zou Lotje niet uit het boek willen halen om te beschermen?

Toch breken er af en toe zonnestralen door de donderwolken. Zal Lot in staat zijn om de erfenis van misbruik, depressiviteit en trauma’s te doorbreken? Die worsteling met haar verleden zit in machtig mooie, maar schrijnende droombeelden gevangen. Ze ging naar Frankrijk om het huis uit haar kindertijd klaar voor de verkoop te maken, met de hulp van een hele resem poetsmiddelen, maar krijgt ze de spinnenwebben diep in haar weg?

‘Ik zag mezelf in een lange keten van vrouwen die verkeerde afslagen hadden genomen (...) Is het midden op zee nog mogelijk om bij te sturen in een storm?’

De auteur heeft dit verhaal enkele jaren laten rijpen en dan krijg je de beste wijn, in dit geval een droomdebuut. De (natuur)beschrijvingen zijn zo gedetailleerd dat de lezer moeiteloos meegaat naar een vergeten gat in Frankrijk eind jaren zeventig. De Franse woordjes die als paddenstoelen uit de grond schieten helpen daarbij. Het kindermisbruik wordt zo subtiel aangeraakt dat het door merg en been gaat. Het is een droom hoe de worsteling met de trauma’s uit het verleden in beeld wordt gebracht.
Zo kom ik op een 9/10 uit, afgerond naar 5 sterren.