Napolitano schildert met haar unieke personages een spectrum van liefde

‘Hello beautiful’ van de Amerikaanse Ann Napolitano werd door Maya Denneman naar het Nederlands vertaald als ‘Je bent prachtig’. In andere talen kan je wel dichter bij het origineel blijven zoals ‘Olá, Linda’, maar zo’n begroeting doet in onze taal geforceerd aan.

De cover werd ontworpen door Jessica Miller https://www.jessicamillerpaintings.com/ Het schilderij doet expressionistisch aan, heeft het kleurenpalet van de fauvisten en komt doorheen het boek tot leven. Je kan de flap uitvouwen: door de golvende haren krijg je bijna een bewegend beeld. Schilderen loopt als een rode draad door de roman, net als de basketbal erdoorheen stuitert.

‘Een hartverscheurende familiegeschiedenis’ staat er op de cover, maar er is zoveel meer. Het boek begint met de kinderjaren van de katalysator van het verhaal: William. Door het drama met zijn zusje heeft hij geen recht om te bestaan, tot basketten hem een reden om te bestaan geeft. Naarmate de hoofdstukken vorderen, krijg je een ander perspectief: naast William vooral dat van Julia en Sylvie, twee zussen van het gezin Padavano. De vertelling doet soms een stapje terug in de tijd om het verhaal uit een andere invalshoek te belichten. Op die manier kleurt de auteur niet alleen de gebeurtenissen geleidelijk in, maar ook de personages. Het beeld van Charlie Padavano wordt geleidelijk bijgesteld, zodat de begintypering van een alcoholverslaafde nietsnut vervaagt.

De ‘familiegeschiedenis’ is vlot geschreven en zelfs de passages over basketbal zijn voor niet-ingewijden makkelijk te dribbelen. De meeste personages worden zo genuanceerd beschreven, dat je met hen gaat meeleven en hun reacties begrijpt. Het zijn allemaal unieke persoonlijkheden die de titel eer aandoen en die door liefde in al haar facetten verbonden worden en tot bloei komen. Er is de liefde tussen ouders en kinderen, tussen zussen, tussen man en vrouw, tussen twee vrouwen en zelfs tussen vrienden: Kent is geen familie, maar is de rots-in-de-branding-vriend voor William.

Ondanks bepaalde zware thema’s zoals depressiviteit, zelfmoord(gedachten), dood, rouw, verbroken band tussen ouder en kind, trauma’s... wordt de roman nooit zwaarmoedig. Napolitano kiest voor de derde persoon, zodat het nooit melig wordt. Ze begraaft de hoop nooit helemaal en schildert als tegengewicht leuke situaties met een vleugje humor.

'Williams lijf, moe en verveeld door zijn weifelachtige geest, moest vuurwerk afsteken in zijn zenuwen en spieren om hem erop te attenderen dat er iets belangrijks plaatsvond.'

‘Je bent prachtig’ werd als een ode aan ‘Little Women’ van Louisa May Alcott geschreven, maar is perfect te lezen zonder voorkennis van ‘Onder moeders vleugels’. Ik heb het 150 jaar oude boek pas erna bestudeerd, op zoek naar overeenkomsten tussen de vier zussen. Mij viel vooral de moraliserende toon op, het duidelijke verschil tussen het Goede en het Kwade, terwijl in ‘Je bent prachtig’ die scheidingslijn vager is.

Twee minpuntjes: de ongeloofwaardige zwart-wit tekening van de ouders van William en in mindere mate van Rose, en de te letterlijk vertaalde zinnen zoals ‘De avond op het bankje had William en Sylvie voor elkaar geopend’ of ‘Maar Manhattan leverde, en dat op een volume en schaal die ze niet had kunnen voorzien’.

Over het algemeen zijn er wel mooie metaforen zoals die van de lamp, zijn de thema’s goed uitgewerkt en de personages geloofwaardig ingekleurd. De roman blijft boeien tot het einde en aan William, Sylvie, Alice, Julia ... denk je later met een glimlach terug.