Blind is zwart

Na het lezen van een verpletterend boek van een schrijver hoop je onwillekeurig dat het volgende boek net zo fantastisch zal zijn. Dat moet je natuurlijk nooit doen, het ene boek met het andere vergelijken.
Nee, Blindelings lijkt in geen enkel opzicht op Woesten.

Het boek wekt de illusie dat alles zich op één dag afspeelt, te beginnen om 6.42 uur, eindigend om 18 uur, maar niets is minder waar. Hoewel de hoofdstukjes de titel hebben van telkens één der hoofdpersonen en tevens een tijdstip vermelden, wordt in elk hoofdstukje naar hartelust teruggeblikt.
Ik vond dat geen probleem. Het is weer eens iets anders.

Het verhaal draait om een vader, een moeder en een zoon. Er figureren nog een paar andere personen maar de kern bestaat uit het gezinnetje van drie dat in feite geen gezin is.
We lezen de ontwikkeling van een ernstig trauma van de zoon. Al lezende zijn we getuige van de ontstaansgeschiedenis ervan. Zeker wel boeiend maar ook tamelijk buitenissig, om niet te zeggen, karikaturaal. Voor mij draagt dat niet bij tot leesplezier, te meer daar karikaturen oppervlakkig zijn. De schrijver gaat dan ook nergens de diepte in. Voeg daarbij de overdaad aan vergezochte beeldspraak en het wordt niet zo'n aantrekkelijk boek. Ik las steeds met gemengde gevoelens.

Misschien is het beste stuk van het boek de openingsalinea.
'Ik heb daarnet mijn hond afgemaakt en aan de vissen gevoerd. Een schot tussen de ogen. Welgemikt. Hoe ik het kon.

Wat mij betreft heeft Kris van Steenberge met dit boek niet z'n beste werk afgeleverd, maar ach, er kan niet altijd geschitterd worden.