Pretentieuze blabla

De kwaliteit van de boeken van Grøndahl is zeer wisselend. Dit boek bijvoorbeeld is niet echt gelukt. Het is te pretentieus, de schrijver heeft zich aan het onderwerp vertild waardoor het verhaal geforceerd overkomt.

Het verhaal draait om een echtpaar. Hij is een Deense jurist die bakken met geld verdient, zij een Engelse halfbakken kunstenares die zich met haar man in Kopenhagen vestigt. Ze hebben een dochter.
Hij is de zoon van gevluchte Joodse mensen. Vader was een sjacheraar die het niet zo nauw nam met de wet, moeder een volgzame vrouw. De echtgenote is de dochter van een bestuurder van een rubberplantage in Maleisië. Haar moeder renteniert in een sjiek pand. We komen ook aan de weet dat haar grootvader werkte in het Britse mandaat Palestina.
Ik kreeg al lezende sterk het gevoel dat deze feiten er met de haren waren bijgesleept. Ze moeten het verhaal urgentie geven, het interessant maken maar het wordt alleen maar ongeloofwaardig. Bovendien is het oppervlakkig en karikaturaal. Daarom lukt het de schrijver niet om goede dialogen neer te zetten. Ze komen geforceerd en onnatuurlijk over, roepen een vervreemdende sfeer op.
Voeg daarbij dat haar moeder nogal xenofoob is, dat hun dochter een relatie krijgt met een Pakistaan en dat deze dochter besluit om moslim te worden, zomaar, vanuit het niets.

Het resultaat is een boek dat al snel verveelt. Grøndahl slaat de plank volkomen mis en hij is niet de topchirurg van de menselijke ziel zoals NRC beweert.
De oorspronkelijke titel luidt Det gør du ikke, Dat doe je niet. Toch wel heel iets anders dan Dat weet je niet.
De Nederlandse uitgave is opgedragen aan Michaël Zeeman, een bekende Nederlandse mediapersoonlijkheid die overleed in 2009. Het jaar daarop verschenen zowel het Deense origineel als deze Nederlandse vertaling.