Als de vorming van een gezin begint met een trauma

Salo Oppenheimer krijgt een ongeluk met zijn auto. Twee inzittenden overleven het niet, onder wie zijn geliefde.
Een derde persoon raakt ernstig gewond en hijzelf komt er nog het best vanaf.
Zijn leven lang voelt hij zich schuldig.
Hij trouwt. Hij en zijn vrouw kunnen aanvankelijk geen kinderen krijgen. Uiteindelijk lukt het toch dankzij geavanceerde medische hulp. Er wordt een drieling geboren. Een vierde embryo wordt veiligheidshalve ingevroren. Zij is de nakomer.
Iedereen gelukkig zou je denken, maar nee. Vanaf dag één willen de kinderen niets met elkaar te maken hebben. De vader blijft gebukt onder zijn schuldgevoelens en moeder heeft het gevoel dat zij hevig tekort schiet omdat het haar niet lukt om een hecht en gezellig gezin te smeden.

Als je als schrijfster in staat bent om zo'n raamwerk voor een roman op te zetten en het lukt je ook nog om vervolgens een samenhangend, psychologisch kloppend proces van pak m beet veertig jaren te beschrijven en te doen alsof je ooggetuige bent van alles wat de hoofdpersonen meemaken, dan ben je een hele grote.
De schrijfstijl deed me sterk denken aan die van Miranda Cowley Heller in Het papieren paleis ( zie recensie).

Bijna 500 pagina's sleept Korelitz de lezers mee en zij laten zich graag meeslepen want zij willen alles weten, alles meemaken, alles horen. Natuurlijk is niet elke bladzijde even spannend maar in het echte leven is ook niet elke dag even spannend. De schrijfster weet ons er echter voortdurend van te overtuigen dat er spannende ontwikkelingen gaande zijn en die leiden tot een prachtige en bevredigende apotheose.

Net als Els van Haute baalde ik dat ik het opeens uit had. Lees dit boek ook en geniet!