Lezersrecensie
Vantoortelboom vertelt en ik hang aan zijn lippen
Zijn eerste boek en meteen raak. Veel beter dan het alom bejubelde Meester Mitraillette.
Dit boek heeft veel meer sfeer, is intiemer en bloemrijker, tenminste, dat vind ik. Ik heb bovendien genoten van het Vlaams dat zo goed past bij de dorpse omgeving.
Elverdinge, een plaatsnaam als een gedicht, is de plaats van handeling en tevens de geboorteplaats van de schrijver die daar inmiddels niet meer woont. Hij is verhuisd naar Zeeuws-Vlaanderen. Misschien toch te benepen in Elverdinge, zo langzamerhand? Wie weet.
We lezen de verhalen van twee generaties van dezelfde familie. Beurtelings richt Vantoortelboom de schijnwerpers op de ene en dan weer op de andere generatie maar de hoofdpersoon is Stoffel die we volgen van jongs af aan tot ongeveer zijn zestiende. Hij is een kind van deze tijd en houdt van openheid, van communiceren. Stoffel is nieuwsgierig naar de achtergronden van zijn grootouders en ouders. Zijn vragen worden niet op prijs gesteld maar worden toch gesteld. We lezen over de verhouding tussen hem en zijn oudere broer, over z'n vriendschappen, bravourgedrag en zijn belangstelling voor de meisjes. Allemaal heel gewoon zoals de familie ogenschijnlijk heel gewoon is. Maar er wordt gekletst in het dorp en er worden veelbetekenende blikken uitgewisseld. Dat wekt Stoffels argwaan.
In beide generaties waarover verteld wordt, speelt de kerk een belangrijke rol en men had nog contact met de natuur. Hoe snel is dit alles veranderd sinds de nieuwe eeuw. Vantoortelboom schetst ook een tijdsbeeld en uit alles blijkt dat hij schreef met liefde en toewijding voor zijn West-Vlaanderen en zijn personages. Een genot om te lezen.
Als je aan iemands lippen hangt dan loop je niet vooruit op de ontwikkelingen. Je volgt de schrijver, de verteller, op de voet en je laat je verrassen. Achteraf bezien is het knap hoe de schrijver zijn verhaal opbouwde en langzaam naar een climax toewerkte. Samen met Stoffel was ik stomverbaasd: zo zit het dus allemaal in elkaar.
De verzonken jongen.....de betekenis van de titel ontgaat me. Iemand een idee?
Dit boek heeft veel meer sfeer, is intiemer en bloemrijker, tenminste, dat vind ik. Ik heb bovendien genoten van het Vlaams dat zo goed past bij de dorpse omgeving.
Elverdinge, een plaatsnaam als een gedicht, is de plaats van handeling en tevens de geboorteplaats van de schrijver die daar inmiddels niet meer woont. Hij is verhuisd naar Zeeuws-Vlaanderen. Misschien toch te benepen in Elverdinge, zo langzamerhand? Wie weet.
We lezen de verhalen van twee generaties van dezelfde familie. Beurtelings richt Vantoortelboom de schijnwerpers op de ene en dan weer op de andere generatie maar de hoofdpersoon is Stoffel die we volgen van jongs af aan tot ongeveer zijn zestiende. Hij is een kind van deze tijd en houdt van openheid, van communiceren. Stoffel is nieuwsgierig naar de achtergronden van zijn grootouders en ouders. Zijn vragen worden niet op prijs gesteld maar worden toch gesteld. We lezen over de verhouding tussen hem en zijn oudere broer, over z'n vriendschappen, bravourgedrag en zijn belangstelling voor de meisjes. Allemaal heel gewoon zoals de familie ogenschijnlijk heel gewoon is. Maar er wordt gekletst in het dorp en er worden veelbetekenende blikken uitgewisseld. Dat wekt Stoffels argwaan.
In beide generaties waarover verteld wordt, speelt de kerk een belangrijke rol en men had nog contact met de natuur. Hoe snel is dit alles veranderd sinds de nieuwe eeuw. Vantoortelboom schetst ook een tijdsbeeld en uit alles blijkt dat hij schreef met liefde en toewijding voor zijn West-Vlaanderen en zijn personages. Een genot om te lezen.
Als je aan iemands lippen hangt dan loop je niet vooruit op de ontwikkelingen. Je volgt de schrijver, de verteller, op de voet en je laat je verrassen. Achteraf bezien is het knap hoe de schrijver zijn verhaal opbouwde en langzaam naar een climax toewerkte. Samen met Stoffel was ik stomverbaasd: zo zit het dus allemaal in elkaar.
De verzonken jongen.....de betekenis van de titel ontgaat me. Iemand een idee?
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Lammert Dijkema
Gesponsord
'Uniek aan Wondermond is de keuze van Goemans om een verwende, kortzichtige, mannelijke tiener als hoofdpersonage te nemen in een verhaal dat zo duidelijk stoelt op vrouwenstemmen en verborgen vrouwenleed.'
'Vanhauwaert weet een unieke literaire ervaring te creëren. De inhoud en vorm zijn zo met elkaar versmeed dat ze niet los van elkaar gezien kunnen worden,' zegt de vakjury over het debuut.
