Lezersrecensie
Weemoed
Hertmans is inmiddels 73 jaar. Is dit zijn laatste boek? Het ademt weemoed, afscheid, verdriet over wat verloren ging.
Dius en Anton hadden een bijna levenslange innige vriendschap. Niet gelijkwaardig maar toch. Al lezende bekroop me het gevoel dat ik het verhaal las van een man met een gemankeerd zelfbeeld. Anton vond eigenlijk dat hij alleen maar goed was in lesgeven. Dius daarentegen was de vitale, creatieve geest die kunst was, ambacht, minnaar. Dius was de man die Anton nooit was maar zo graag had willen zijn. Hertmans koos ervoor om vanuit Anton te schrijven. Anton is de ik-persoon in dit boek.
Is dit boek autobiografisch? Tobt de oude Hertmans met een ideaalbeeld van zichzelf dat hij nooit heeft kunnen bereiken? Als Hertmans Anton is die voortdurend koketteert met zijn kennis op velerlei gebied en desondanks het gevoel heeft schamel en pover af te steken bij Dius, dan heeft de schrijver dit thema heel consequent doorgevoerd, overtuigend en met verve.
Het boek heeft me geraakt. Meteen al bij de zinnen waarin Dius aanbelt bij Anton, toen nog student en docent, en domweg vraagt of Anton zijn vriend wil zijn.
Fantastisch toch? dat iemand aanbelt en graag je vriend wil zijn? Het zou mij ten diepste raken en strelen.
Naast deze hartverwarmende vriendschap genoot ik van de beschrijvingen van het Noord-Vlaamse polderland en van de natuur. Hij schildert het en raakt vervuld van weemoed over wat later allemaal verloren zou gaan: de beek met salamanders, de polders met hun vogels, het rommelige landschap vol verborgen hoekjes. Een oude man die getuige is van verval. Ik herken het zo goed. Ik ben dan ook een tijdgenoot van de schrijver.
We volgen hun vriendschap door de jaren heen en ontdekken dat die zich verdiept en intensiveert zonder dat Hertmans het er dik bovenop legt. We volgen hun avonturen, ook die met vrouwen. Hoogte-en dieptepunten.
Net als Baumgartner van Paul Auster is dit boek een laatste hoogtepunt in het oeuvre van een groot schrijver. Ik hoop dat ik er naast zit.
Blz 295
'Zoveel van wat we in anderen menen te zien is slechts de schaduw van onze eigen vooroordelen, en daarmee van onze eigen frustraties.'
Dius en Anton hadden een bijna levenslange innige vriendschap. Niet gelijkwaardig maar toch. Al lezende bekroop me het gevoel dat ik het verhaal las van een man met een gemankeerd zelfbeeld. Anton vond eigenlijk dat hij alleen maar goed was in lesgeven. Dius daarentegen was de vitale, creatieve geest die kunst was, ambacht, minnaar. Dius was de man die Anton nooit was maar zo graag had willen zijn. Hertmans koos ervoor om vanuit Anton te schrijven. Anton is de ik-persoon in dit boek.
Is dit boek autobiografisch? Tobt de oude Hertmans met een ideaalbeeld van zichzelf dat hij nooit heeft kunnen bereiken? Als Hertmans Anton is die voortdurend koketteert met zijn kennis op velerlei gebied en desondanks het gevoel heeft schamel en pover af te steken bij Dius, dan heeft de schrijver dit thema heel consequent doorgevoerd, overtuigend en met verve.
Het boek heeft me geraakt. Meteen al bij de zinnen waarin Dius aanbelt bij Anton, toen nog student en docent, en domweg vraagt of Anton zijn vriend wil zijn.
Fantastisch toch? dat iemand aanbelt en graag je vriend wil zijn? Het zou mij ten diepste raken en strelen.
Naast deze hartverwarmende vriendschap genoot ik van de beschrijvingen van het Noord-Vlaamse polderland en van de natuur. Hij schildert het en raakt vervuld van weemoed over wat later allemaal verloren zou gaan: de beek met salamanders, de polders met hun vogels, het rommelige landschap vol verborgen hoekjes. Een oude man die getuige is van verval. Ik herken het zo goed. Ik ben dan ook een tijdgenoot van de schrijver.
We volgen hun vriendschap door de jaren heen en ontdekken dat die zich verdiept en intensiveert zonder dat Hertmans het er dik bovenop legt. We volgen hun avonturen, ook die met vrouwen. Hoogte-en dieptepunten.
Net als Baumgartner van Paul Auster is dit boek een laatste hoogtepunt in het oeuvre van een groot schrijver. Ik hoop dat ik er naast zit.
Blz 295
'Zoveel van wat we in anderen menen te zien is slechts de schaduw van onze eigen vooroordelen, en daarmee van onze eigen frustraties.'
6
6
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Lammert Dijkema
Gesponsord
Het persoonlijke oorlogsverhaal van Edith Eger uit de internationale bestseller De keuze.
