Een gecensureerd dagboek

Mohamedou Ould Slahi is een Mauritaanse man die jarenlang onschuldig vastzat. Hij schreef een soort dagboek over zijn jaren van gevangenschap. Slahi schreef een intrigerend boek, tijdens zijn gevangenschap nog wel en wist het gepubliceerd te krijgen nadat de autoriteiten de tekst door de censuurmolen hadden gehaald.
Het is een wonder dat de tekst, ondanks de vele zwarte balken, mocht worden uitgegeven terwijl de VS in een zeer kwaad daglicht worden gesteld.

Slahi is een hoogopgeleide man uit de bovenlaag van de Mauritaanse bevolking. Hij is zeer gelovig en draagt zijn geloof voortdurend uit, brengt zijn overtuigingen in praktijk zonder ook maar op enig moment dweepziek te worden. Je zou deze moslim bijna heilig verklaren.
Behalve in Guantanamo, zat Slahi ook gevangen in Mauritanië, Afghanistan en Jordanië. Hij is jarenlang gemarteld en vernederd maar dit alles heeft hem niet gebroken, integendeel, deze man verstaat de kunst om de grootste negativiteit om te zetten in iets stralend positiefs. Als humanist vroeg ik mij al lezende voortdurend af hoe deze man een blind vertrouwen in zijn god kon houden terwijl deze god zich klaarblijkelijk niets gelegen liet liggen aan zijn toegewijde. Slahi laat als geen ander zien wat de kracht van geloof en vertrouwen vermag.

Larry Siems, journalist en mensenrechtenactivist, heeft het boek voorzien van een uitgebreide inleiding en verklarende voetnoten.
Het boek is uitgegeven in 2015 en vrij kort daarna vertaald en uitgegeven in het Nederlands.
In 2016 is Slahi op vrije voeten gesteld zonder dat er ooit sprake is geweest van een proces, zonder ook maar een simpel sorry. Zestien jaren van zijn leven verkloot, alhoewel Slahi dit zelf nooit zo zal verwoorden. Integendeel, hij zal zeggen dat die 16 jaren zijn leven hebben verrijkt zoals blijkt uit het volgende:

Ik koester geen wrok jegens enige persoon die ik in dit boek noem. Ik roep een ieder op om het boek te lezen en te corrigeren als zij menen dat het fouten bevat. Ik droom ervan om op een dag met jullie allemaal thee te drinken na zo enorm veel van elkaar te hebben geleerd.

John le Carré schreef over dit boek: een visioen van de hel, dat verder gaat dan Orwell, dat verder gaat dan Kafka.
Ik snap waarom hij dit zegt maar het raakt niet aan de essentie van dit boek dat ondanks alles de liefde is, die alles overwint en alles wat lelijk is mooi maakt.

Ik kwam dit boek op het spoor na het lezen van een krantenartikel waarin stond dat Slahi sinds 2021 in Nederland woont en is verbonden aan Club Guy en Roni. Als gastschrijver draagt hij bij aan theaterproducties van dit gezelschap.
Ongebroken zet hij zijn leven voort!